পাৱে অপযশে স্বামীক তাৰ।।
ক্ষমিয়ো মোক চাৰি মহা শিষ্ট।
ত্ৰিগুণাতীত ঈশ্বৰ সাত্ত্বিক মূৰ্ত্তিৰ পূৰ্ণ বিকাশ বৈকুণ্ঠনাথৰ এই বাক্য বৈকুণ্ঠনাথৰেহে উপযুক্ত। ঈশ্বৰৰ ধাৰণাৰ চূড়ান্ত সীমা ওপৰৰ কথা কেইষাৰ। ভৃগুৰ গোবৰ সাঁচক শ্ৰীবৎস চিহ্ন কৰি লোৱা কৃষ্ণৰ ই উপযুক্ত বাক্যই। ঈশ্বৰৰ এনে বাক্য শুনি বৈষ্ণৱ বিপ্ৰসকলে নিজৰ অবৈষ্ণৱ জনোচিত কাৰ্য্যৰ বাবে লাজ পাই যি ক’লে, সেই কথাই ওপৰৰ কথাৰ মৰ্ম্ম ব্যক্ত কৰে।
তোমাৰ বচন স্বামী।
নুবুজিলো কিছু আমি।।
আপুনি ঈশ্বৰ হুয়া।
বোলাহা কৰিয়ো দয়া।।
ত্ৰিজগতে কৰে সেৱ।
বোলা বিপ্ৰ মোৰ দেৱ।
যত দেৱ দ্বিজ ভূমি।
সবাৰো দেৱতা তুমি।।
ধৰ্ম্মৰো পৰম গুহ্য।
তুমি জগতৰে পূজ্য।
যাৰ ৰূপ দিয়ে ধৰি।
দুস্তৰ মৃত্যুক তৰি।।
তাক আনে কৰে দায়া।
কোনে বুজিবেক মায়া।।
মান্য কৰি ব্ৰাহ্মণক।
শিক্ষা দিয়া সামান্যক।।
ধৰ্ম্মপথ ৰক্ষা কৰি।
সৃষ্টি প্ৰৱৰ্ত্তাৱা হৰি।।
তযু পাৰিষদ দুই।
আকো শাপে মুনি হুই।।
কৰিলো দাৰুণ পাপ।
ইয়াৰ উত্তৰত ঈশ্বৰে তেওঁলোকক ক’লে –
মুনিগণ এৰা তাপ।
আমিসে দিয়ালো শাপ।।
বৈৰভাবে চিন্তি মোক।
ঈশ্বৰে যে সকলো কৰায়, ঈশ্বৰহে সকলোৰে কৰ্ত্তা, আমি মায়াত মুগ্ধ হৈ