সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:তত্ত্ব-কথা (Tattva-Katha).pdf/১০৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

আৰু এটি চিত্ৰ চোৱা ; – নৃসিংহই প্ৰহলাদক ক’লে –

বোলন্ত প্ৰহলাদ উঠ উঠ।
তোৰ ভক্তি ভৈলো মহাতুষ্ট।
লয়ো বৰ তোৰ যেন মন।
ব্যৰ্থ নোহে মোৰ দৰিশন।
মোক দেখিলেক যিটোজন।
নাহি তাৰ পুনৰাগমন।
ভকতৰ পূৰ্বে মনোৰথ।
দিওঁ কাম মোক্ষ ধৰ্ম্ম অৰ্থ।

       “ভক্তিসে পৰম লাভ” জানোতা প্ৰহলাদে কি উত্তৰ দিলে শুনা –

জানো প্ৰভু, পৰীক্ষা আমাক।
সিহেতু বলিলা হেন বাক।
বাঞ্ছে ফল তযু কৰি কৃতা।
সিটো বাণিজ্যৰ নোহো ভৃত্য।
তোমাৰ অকাম ভূত্য আমি।
তুমিও নিষ্কাম মোৰ স্বামী।।
নাহি কাম আমাৰ অন্যথা।
নুহি ৰাজসেৱকৰ যথা।।

       এই কথা শুনি নৃসিংহই হাঁহি ক’লে –

জানো তই ভকত একান্ত।।
তথাপিতো ইটো মন্বন্তৰ।
হুয়া থাক দৈত্যৰ ঈশ্বৰ।
সদায় শুনিবি মোৰ কথা।
মোৰ ৰূপ চিন্তিৰি সৰ্ব্বথা।
কীৰ্ত্তনে পাইলা পাপচয়।
ভোগ ভুঞ্জি পুণ্য কৰ ক্ষয়।
তোৰ যশ ব্যাপিৰ জগতে।
ৰাত্ৰি দিনে মোক সুমৰন্তে।
সৰ্ব্ব কৰ্ম্মবন্ধ হৈবি হীন।
অন্তকালে মোত যাইবি লীন।।

       এই চিত্ৰই কয় যে নিষ্কাম ভকতে একো নেবাঞ্ছে, একো নিবিচাৰে, একোতে তেওঁৰ স্পৃহা নাই, কেৱল ঈশ্বৰত ৰসময়ী ভকতি কৰি থাকিবলৈহে তেওঁৰ হেঁপাহ। তথাপি সকলো সুখ-সম্পদ, ঐশ্বৰ্য-বিভূতি সেই ভকতৰ পাছে পাছে লগুৱা ফুৰাদি ফুৰে। এই কথাকেহে ৰত্নাৱলী শাস্ত্ৰত লেখিছে –

নবাঞ্ছয় কিছু যিটো ভজি মাধৱক।
দিবন্ত আপুনি নিজ পাদ-পল্লৱক।।