চিলমিলকৈ টোপনি আহিছিল তাৰ। বৰচাঙৰ ফুটাৰে মুখ উলিয়াই ফুচফুচাই মাতিলে মীৰাই— ‘নামি আহ। তলতে ভাত খাবি। এই ৰাতিখন পুলিচ-আৰ্মী ইয়ালৈ নাহে।’
মচুৰ দাইল, আলু ভজা, বিলাহী চাটনি আৰু জলফাইৰ মিঠা আচাৰেৰে ধোঁৱাই থকা গৰম ভাত একাঁহী গোগ্ৰাসে খালে দিহাঙে। তাৰ পাছতহে সি মীৰাৰ মুখলৈ চালে।
‘ঘৰত কৈছ?’
‘মাৰ গা ভাল নহয়। নিজৰ কোঠাত কেতিয়াবাই শুলে। দাদা শনিবাৰে ৰাতিহে ঘৰলৈ আহে।’— মীৰাই ক’লে।
‘তোৰ বিয়া হোৱা বুলি শুনিছিলোঁ।’
‘দুবছৰৰ আগতে মানুহজন এক্সিডেণ্টত ঢুকাল। শহুৰৰ ঘৰত থাকিব নোৱাৰি ঘৰলৈ উভতি আহিলোঁ। এতিয়া ওচৰৰে হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰী এখনত সোমাইছোঁ।’
‘তইতো বৰপেটাৰ কলেজ এখনত কাম কৰা বুলি শুনিছিলোঁ।’
‘বিয়াৰ পাছতে তেখেতৰ কথা মতে চাকৰি এৰি দিছিলোঁ।’ মীৰাৰ দীঘল হুমুনিয়াহ এটা ওলাই আহিল।
দিহাঙে ভালদৰে তাইৰ মুখলৈ চালে। দুৰ্ভাগ্যই হেঁচি ধৰা এইজনী মীৰা আগতকৈ বহু গহীন হ’ল। চকু-মুখত আগৰ হাঁহিৰ জিলিঙনি নাই। মুখত বয়সৰ সাঁচ। তথাপি এতিয়াও মীৰা যথেষ্ট ধুনীয়া হৈ আছে।
ভাত খোৱা কাঁহী-বাটিবোৰ সামৰি কোঠাটোত সোমায়ে দুৱাৰৰ খিলি লগালে মীৰাই। এইটো তাইৰ কোঠা। ইয়াৰ পৰাই বৰচাঙলৈ উঠিব পাৰি। জখলাটো এতিয়া মীৰাৰ বিছনাৰ তলত। দিহাঙে জখলাটো উলিয়াব খুজিছিল। মীৰাই ধৰফৰাই উঠিল— ‘ৰচোন ৰ। ইয়াতে বহ অলপ পৰ। বহুদিন কাৰো লগত কথাই পতা নাই।'
দিহাঙে কিবা এটা ভাবিলে। তাৰ পাছত ক’'লে— ‘চাকিটো নুমাই দে তেনেহ'লে। নহ’লে বাহিৰৰ পৰা দেখিলে সন্দেহ কৰিব কোনোবাই।’
মীৰাই ফুঁ মাৰি চাকিটো নুমুৱালে। বাটামী ঘৰটোৰ বাঁহৰ ভেণ্টিলেটৰেৰে ৰূপালী জোনাক এচমকা কোঠাটোলৈ সৰকি আহিল। এনেকুৱা মায়াৱী পোহৰত সকলো বস্তুকেই মায়াৱী যেন লাগে। দিহাঙৰ সমুখত বহি থকা বগা-নীলা বোৱা কাপোৰ পিন্ধা মীৰাকো সেই অপূৰ্ব পোহৰৰ বৰ্ণচ্ছটাই নিজৰ স্পৰ্শৰে মায়াৱী কৰি তুলিছে। মুখ আৰু পিঠি ঢাকি ৰখা তাইৰ দীঘল ঢৌ খেলা চুলিকোচাত জোনাকৰ পৰা লুকাই সৰা আন্ধাৰ অলপে অলসভাৱে মূৰ গুঁজি দিছে।
দিহাং বিছনাখনত আঁউজি বহি আছিল। চুলিখিনি অপূৰ্ব ভংগিমা এটাৰে খোপা
