ভৰিত তৎপৰতাৰে বান্ধি দিলে।
অলপ সময়ৰ পাছত হৰিণা পোৱালিটোৰ কু-কুৱনি অলপ কমিল। হয়তো বনপাত আৰু বেণ্ডেজটোৱে তাইক কিছু সকাহ দিছিল। ভেলেঙী চকুহালেৰে তাই চৌপাশৰ ল’ৰাকেইজনলৈ চালে। ভয় আৰু বেদনাৰে ভৰা চাৱনি।
আঁঠুকাঢ়ি বহি দিহাঙে তাইৰ মূৰত হাত বুলাবলৈ ধৰিলে। কিবা এক সকাহ বা সমৰ্পণৰ দৰে পোৱালিটোৱে চকুহাল মুদি দিলে।
‘এইক এনেদৰে ইয়াত থৈ যাব নোৱাৰি।’ স্বগতোক্তি কৰাৰ দৰে দিহাঙে ক’লে আৰু পোৱালিটো কোলাত তুলি ল’লে।
নয়নৰ বাদে দিহাঙৰ আন সংগীকেইজনৰ চকুবোৰ কপালত উঠিল। চিকাৰ কৰিবলৈ আহি এয়া কি আৰম্ভ কৰিছে সিহঁতৰ নেতাই!
সিহঁতৰ বিস্মিত চকুবোৰলৈ পোনকৈ চাই দিহাঙে ক’লে— ‘জীৱ-জন্তু গুলীয়াব নোৱাৰোঁ বুলি কৈছিলি, গুলীয়াই দেখুৱালোঁ। আগলৈ তহঁতে এনেদৰে ক’ব নোৱাৰিবি। আৰু এটা কথা— তহঁতক মই হৰিণাৰ মঙহেৰে ভোজ খুৱাম বুলি কথা দিয়া নাছিলোঁ। তেনে আশা মোৰ পৰা তহঁতে নকৰিবিও।’
অৰণ্যৰ লুংলুঙীয়া বাট ধৰি শিবিৰৰ ফালে আগবাঢ়িল দিহাং ৰাজগুৰু। কোলাত এটি আহত অবোধ পশু।
হঠাতে নয়নৰ মনটো খুব ভাল লাগি গ’ল। লগৰকেইজনক তাতে এৰি সৰু ল’ৰা এটাৰ দৰে সুহুৰিয়াই সুহুৰিয়াই সি একে দৌৰে দিহাঙৰ কাষ পালেহি। হাঁহিয়ে ৰ’দ জলমল নিয়ৰ টোপালৰ দৰে জিলিকাই তোলা নয়নৰ মুখখনলৈ চাই চকু ঘোপা কৰি দিহাঙে সুধিলে— ‘ইমানকৈ স্ফূৰ্তি পাবলৈ তোৰ আকৌ হ’ল কি?’
বুৰ্বকৰ দৰে মূৰ খজুৱালে নয়নে। কিছুমান কথা ক’ব পৰা নাযায়। প্ৰকাশৰ ভাষা এনেয়েও সি দিহাঙৰ দৰে নাজানে। কিন্তু সি জানে— দিহাঙে তাৰ স্ফূৰ্তিৰ কাৰণটো বুজি ল’ব।
মনে মনে থাকি সি দিহাঙৰ কোলাত চকু মুদি পৰি থকা হৰিণীজনীৰ মূৰত হাত বুলালে।
‘এইৰ নাম এটা দিয়া যাওক—’ নয়নে ক'লে— ‘দিওঁনে?’
মুখ টিপি হাঁহিলে দিহাঙে।
‘নাম এটা দিব পাৰি। কি নাম দিবি পিছে?’— ক’লে সি। একমুহূৰ্তও নোৰোৱাকৈ নয়নে উত্তৰ দিলে— ‘অসমী। কেনে হ’ব?’
‘অসমী? অ-স-মী... বঢ়িয়া হ’ব।’
সূৰ্য দূৰৰ পাহাৰ এখনৰ গাৰে নামিব খুজিছিল। দক্ষিণ আকাশত ক’লা দৈত্যৰ দৰে
