পৃষ্ঠা:ডিম্বেশ্বৰ নেওগৰ জনকাব্য.pdf/২১৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২০০
জনকাব্য

গজমূৰী গাই। পৰৰ নাপালে নিজৰে খায়॥
গণকে গণিলে। তললৈকে মণিলে॥
গাৰ নাপায় গম-গতি।
জালুক বুলি গাল মাৰিলে টিকলতিৰ গুটি॥
গাটো দেখিলোঁ ভাল। উঠি জুই কুৰা জাল॥
গোপাল। আটাইৰে একো পাল॥
গাত আছে, গোধ। লোক শোধে শোধ॥
গেন্ধেলা মুখখন গাখীৰেৰে ধোৱে।
কঁকাল ভগা বিৰলী মণিকূটত শোৱে॥
গোন্ধ তেলৰ টেকেলি, নমাই দে ফেদেলী,
খৰে-খোৱা পৈয়েৰে ঘঁহক॥
গতাত ৰাজবাট পালে। গোৰ মাৰি গঙাত পেলালে॥
গুটি নোহোৱা গছত বান্দৰো নুঠে।
গুটি লগা গছে বিদ্যাৱন্ত মানুহে সমান॥
গছৰ গুটি খাবা। নাম নকবা॥
গৰুড়ে ই পৰ্বতৰ পৰা সি পৰ্বতলৈ উৰাও কৰে,
টিপচীয়ে ইডালি সিডালি॥
গাভৰুৱে বিচাৰে দৰা। বামুণে বিচাৰে মৰা॥
গুৰুতকৈ শিচ শিয়ান। খুচৰি খুচৰি লয় জ্ঞান।
গৰখীয়া নাইকিয়া গৰু। ঢাকোন নাইকিয়া চৰু॥
গাঁৱৰ নে মাৱৰ॥ গাঁৱৰ হ’লেই মাৱৰ॥
গৰু মৰে এৰালত। মানুহ মৰে সজালত।
গালি দি গালি খায়। নামাতিলে একো নাই॥
গাঁঠিত নাই ধন। কি হ’ব কৰিলে মন॥
গৰুৰ বাছা, উলটি নাচা। মানুহৰ বাছা মলত পচা।
গাখীৰতকৈ শুকুলা হলে কুঠীয়া বোলে॥
গোপাল গোবিন্দ। হ’লে বা কৰ কিয় নিদিম?
গণকৰ জোলোঙা নেদেখিবা সৰু।
চাউল ধৰে, চৰু ধৰে, আৰু ধৰে গৰু॥
গৰু চোৰে নিব। অতো ব’ব, ততো ব’ৱ॥
গা-গাৰী শকত। বল নাই বান্দীৰ ৰকত॥