এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
ৰংদৈ।— ঔ আই! এতিয়াহে মৰিলোঁ! আকৌ আহিব হেনো!
চম্পা।— হেৰ ৰংদৈ, গ’ল নে? গ’ল নে? সেই আপদটো গ’ল নে?
ৰংদৈ।— আইদেউ। আপদ বেগাই নেৰাইছে এথোন। আকৌ আহিব বুলি হে কৈ গৈছে।
চম্পা।— বাৰু, আহকগৈ, এইবাৰ সি বাটচ’ৰাৰে পৰা গঁটা খাব।
ৰংদৈ।— এৰা, কিনো আপদটো চাপিছিলহি জানো। খাবলৈ পাই তাৰ নটা লাগিল।
চম্পা।— বাৰু, থ এইবোৰ কথা। চুৱা ধুই ঠাইখন সাৰি-পুছি চফা কৰ। চাওঁ, ধনখিনি মই থৈ দিওঁগৈ। ইয়াৰ বাবেই আজি অত লাঞ্ছনা! (টোম এটা দাঙ্গি চাই) আও লৰাবই নোৱাৰি! (কেঁকো-জেকোকৈ ধনৰ টোম দুটা দুবেলি ভিতৰলৈ চোঁচৰাই লৈ যায়।)
ৰংদৈ।— (চুৱা ধুই, ঠাই সাৰি, বাটি-কাঁহী, ধৰা-পীৰা এটা-এটাকৈ ভিতৰলৈ নি ভোৰ্ভোৰায়) ভাল জানিবা বেলি-দুপৰলৈকে পেটুনাড়ী ছিঙ্গি মৰিবলৈ কণা-বিধাতাই লিখিলে! নেওচা-কেওচা দিবলৈ বহি, মৰিও নেযাওঁ।
(প্ৰস্থান)
