এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
জুৰণি
সঁচাকে' যেতিয়া সিটি উলটি আহিল,
পূৰ্ণ তেজে জ্বলি চাকি নুমায়ে থাকিল।
পদুম গোলাপ দুয়ো লগালে বিবাদ,—
কোন্ ৰাণী, কোন্ দাসী?— বিষম প্ৰমাদ
ভাবুক কবিয়ে ভাবি খণ্ডালে অপায়,
হিয়াত দেখাই ধৰি দুহাত জঁপাই।
সুগন্ধি সৌৰভ আৰু সৌন্দৰ্য্য সমল,
আঁচলেৰে ঢাকি ভোল কলি উতপল।
ফুলি পৰা ফুল পাহী,—গুপ্ত গুণ মেলি,—
বসন পেলাই হয় লাজে খেলি-মেলি!
আটাইকে সহা যায়; মুৰ কামোৰণি,
পানী-গা-জ্বৰ আদি আতি অসহনী।
আহিলে কঁপনি জ্বৰ, বাত, শূল, আন,
একে দৰে অসজনী, একে ভাৱে টান।
৭০৩