এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
জুৰণি
নিজক যেতিয়া হাঁয়, আপদে নেৰায়,
নেমানি বুজনি ভেটা, চকু-লো বেগায়।
—০—
দূৰণি।
দূৰণিত জোনবাই শুৱনী গাভৰু;
কৌশলে চপাই ধৰে,—লঠামূৰা লাৰু!
দূৰৈৰ পৰ্বত দেখোঁ, নিমজ শীতল;
ওচৰত,—জোপা, গছ, খলা-বমা থল।
আৰু যত দূৰণিত সৌন্দৰ্য্যৰ ভাতি,
হাতত পৰিলে আহি গাত-লগা মাটি।
—০—
পৰ।
কোন্ নো বুকৰ বাৰু, কোন্ বা নিলগ?
আটাইতে দেখোঁচোন দুতলীয়া-ঠগ।
পুৱাৰ কোমল বেলি বুকুৰ বান্ধই
দুপৰত ঘোৰ মুৰ্ত্তি, কাল-শত্ৰু হই!
সন্ধিয়া মিচিকি মাৰি দুখ পাহৰায়;
নিমিষে আনন্দ হৰে আন্ধাৰ ঘটাই।
—০—
মৰণ-ভাতি।
পুৱাত উষাৰ সন্ধিয়া দিনৰ হাঁহি;
এৰোঁতে ব্ৰজ্বক শ্যামৰ মোহিনী বাঁহী;
৬৯১