পৃষ্ঠা:জীৱনৰ জোৱাৰ-ভাটাৰ মাজেদি.pdf/৭২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

অলপ কেইটামান ভাত মিলাই দিছিল ডাঙৰ দুটাক আৰু বিশুদ্ধ মাৰ পি খাইছিল ঘৰৰ গৃহিণীয়ে। যুদ্ধৰ সময়ত ব্ৰিটিছৰ ভুল নীতিৰ বাবে অসংখ্য ভাৰতীয় নাখাই মৰিবলগীয়া হৈছিল।


বালিকাকালৰ দিনবোৰলৈ মনত পৰে :

পুতলা খেলিবলৈ বৰ ভাল পাইছিলো। দেউতাই পিছে অংগ চালনা হোৱা খেলবোৰ খেলিবলৈহে বেছিকৈ উদ্‌গনি দিছিল। আবেলি আমাৰ ডাঙৰ চোতালখনত বান্ধৱীসকলৰে সৈতে হাউ গুদু গুদু, দাৰিয়াবান্ধা, গোল্লাছুট আদি খেলিছিলো। কেতিয়াবা বেডমিণ্টনো খেলিছিলো। দেউতাই আচলতে বেডমিণ্টনৰ কোৰ্টটো কটাইছিল মা-মাহী-খুৰীহঁতে খেলিবলৈ। তেওঁ মা-মাহীহঁতৰ ক্ষেত্ৰত কিন্তু পৰ্দানচীন আছিল। বাটৰ মানুহে যাতে মাহঁতক খেলি থকা দেখা নাপায় সেইফালে লক্ষ্য ৰাখিছিল।

 আমাৰ মা, মামা-মাহীহঁতৰ কণ্ঠস্বৰ আছিল সুৰীয়া। গধূলি খোলা-মেলা দক্ষিণৰ বাৰাণ্ডাত বহি দেউতাই মাৰ গান শুনিবলৈ ভাল পাইছিল। আমিও বহিছিলো মাৰ কাষত। বাৰাণ্ডা সংলগ্ন বাগিচাত ফুলা নানা ধৰণৰ ফুলৰ সুগন্ধে পৰিবেশ কৰিছিল স্বপ্নিল। ঘৰৰ কাম কৰা মানুহ আৰু আশ্ৰিত আত্মীয়-স্বজনেও যাতে মাৰ গান নুশুনে সম্ভৱতঃ সেইকাৰণে প্ৰধান ঘৰটোৰ পিছফালৰ বাৰাণ্ডাখন নিৰ্বাচিত হৈছিল। দেউতাই তেতিয়াৰ দিনৰ বিখ্যাত গায়িকা আঙুৰবালাই গোৱা গীত— ‘যদি চিৰ সুন্দৰ নাহি হবে গো’, কৃষ্ণ চন্দ্ৰ দেৰ ‘চিৰদিন কাহাৰো সমান নাহি যায়’, ৰেণুকা দাশগুপ্তৰ ‘যদি গোকুল চন্দ্ৰ ব্ৰজে না এলো’ মাৰ কণ্ঠত শুনি মুগ্ধ হৈ পৰিছিল। অসমীয়া, বাংলা, হিন্দী, ইংৰাজী, উড়িয়া আদি নানা ভাষাৰ গ্ৰামোফ’নৰ ৰেকৰ্ড কিনা আছিল দেউতাৰ হবি। সেইবোৰ শুনি আমি গান শিকিছিলো।

 দেউতাই মাক ইংৰাজী পঢ়িবলৈ আৰু লিখিবলৈ শিকোৱা মনত পৰে। দেউতা আছিল এগৰাকী সংস্কৃতিবান ব্যক্তি। তেওঁৰ আদব-কায়দা, থকা-মেলাৰ এটা নিজস্ব ষ্টাইল আছিল। হবি অছিল একাধিক। পাকৈত চিকাৰী হিচাপে তেওঁ বাঘ, হৰিণা, সাপ, ঘঁৰিয়াল আদি বিভিন্ন বনৰীয়া জীৱ-জন্তু চিকাৰ কৰিছিল। এবাৰ হাবিৰ পৰা ধৰি আনিছিল নটা বাঘৰ পোৱালী। তেতিয়া বোধহয় মোৰ তিনি বছৰ মান বয়স আৰু বাইদেউৰ সাতমান। শুনিছো সিহঁতক দেউতাই গাখীৰ খুৱাইছিল বটলেৰে আৰু ৰাখিছিল এটা কোঠাত। এদিন দুপৰীয়া বাইদেৱে টেবুল এখন টানি বন্ধ কোঠাটোৰ দুৱাৰৰ খিলিটো খুলিবলৈ টেবুলখনত উঠিছিল আৰু মোক কৈছিল দুয়ো বাঘৰ পোৱালীকেইটাৰ স’তে খেলিম বুলি। দুপৰীয়া ভাত খাই শুই থকা মায়ে খিলি খোলাৰ শব্দ পাই উঠি আহি আমাক দুয়োকে দেখি ভয়তে চিঞৰি উঠিছিল। সকলো শুনি দেউতায়ো ভয় খাই পিছদিনা বস্তাত ভৰা পোৱালিকেইটাক য’ৰ পৰা আনিছিল তাত এৰি থৈ আহিছিল। তাৰ পিছত কোনোবা এটা সময়ত লোৰ ডাঙৰ পিঞ্জৰা এটা সাজি এটা বাঘৰ পোৱালি পুহিছিল।

৭২/জীৱনৰ জোৱাৰ-ভাটাৰ মাজেদি