পিছত।
তেৰাক হেঁচোক মাৰি উলিয়াই আনি গৰু বন্ধা পঘাৰে বাৰাণ্ডাৰ খুঁটা এটাত বন্ধা হ’ল। তাক এৰি দিবলৈ আবুৰ হাতে-ভৰিয়ে ধৰিলে বেচেৰাই। আবুৰ মন ফুলৰ দৰে কোমল হ’লেও প্ৰয়োজনত তীখাৰ দৰে টান হ’ব পাৰে বুলি কৈছো। চোৰৰ চকুপানীয়ে তেওঁৰ হৃদয় গলাব নোৱাৰিলে।
– বেট্টা চুৰ কৰবা আহি এইত্যা কান্দ্বা লাগছা. কালি তোক পুলিচত দিম। ভোক লাগছে যদি খাবা দিবা পাৰু, খুলি হ’লে দিবা নৰু।— আবুৱে ক’লে।
লগুৱা দুটাক শুবলৈ পঠাই দি বাকীছোৱা ৰাতি তেওঁ চোৰক পহৰা দি বহি থাকিল। পিছদিনা পুলিচক গতাই দিহে তেওঁৰ শান্তি। চোৰৰ কি শাস্তি হৈছিল নাজানো। পিছে গঞা ৰাইজে তেওঁক বাঘৰ তেল খাইতী উপাধিৰে ভূষিত কৰা কথাষাৰ পাহৰা নাই কোনেও। উপাধিটো দিয়াৰ সময়ত ৰাইজে কোৱাকুই কৰিছিল— বাপ্পা ঐ! তিৰী মানুহৰ ইমেন সাহ, চোৰটু ই তাইক মাৰবা পাইল্যাক হই। বাঘৰ তেল খাইতী আপীছলি দে।
আবুৰ সাহসিকতাৰ আন এটা কাহিনী আমাৰ মনত গাঁথি আছে। গাঁৱত ভাল স্কুল নথকা বাবে আতাই তেওঁলোকৰ ডাঙৰ ল'ৰা গীষ্পতিক গোৱালপাৰা চহৰৰ হাইস্কুলৰ হোষ্টেলত ভৰ্তি কৰাই দিছিল। মাক-দেউতাকক এৰি দহ-এঘাৰ বছৰীয়া ল’ৰাজনে কান্দি-কাতি অস্থিৰ হৈ থকা বাতৰি পাই মাকৰ পৰাণ উচুপি উঠিছিল। বাছাক লগ পাবলৈ এদিন এন্ধাৰে-পোহৰে লাৰু-পিঠাৰ টোপোলা দুটা লৈ গৰুৰ গাড়ীৰে মাক ৰাওনা হ’ল শগুণবাহীৰ পৰা গোৱালপাৰা অভিমুখে। লগত গ’ল বান্দী এজনী। মাকক দেখি পুতেকৰ শোক উথলি উঠিল। লাৰু-পিঠা দলিয়াই দিলে। লাৰু-পিঠা নেখায়, ঘৰলৈহে যাব। তাক বুজাই-বঢ়াই ঘৰলৈ ওভতে মানে আবেলি হ’ল। ডাঠ হাবিৰে আবৰা বিপদসংকুল পথ। চোৰ-ডকাইতৰ উপৰি আছে হিংস্ৰ জন্তু।
গৰুৰ গাড়ী গৈ থাকিল ঘেটলেং ঘেটলেংকৈ। বেলি মাৰ নৌযাওতেই হাবিতলীয়া বাটত নামি আহিল এন্ধাৰ। গাৰোৱানে লেমটো জ্বলাই ল’লে। কিছুসময় পিছত আবুহঁতক আগুৰি ধৰিলে এজাক জোনাকী পৰুৱাই। নাকে-মুখে সোমাব খোজা এনে অদ্ভুত জোনাকী আবুৱে কেতিয়াও দেখা নাছিল। বান্দীজনীয়ে ’লে এইবোৰ জোনাকী নহয়, বীৰাহে। এই জাতৰ বীৰা উগ্ৰ নহয়, লাৰু-পিঠাৰ গোন্ধ পাই আহিছে। খাবলৈ দিলে যাবগৈ। পুতেকে দলি মাৰি দিয়া পিঠা অলপ আছিল। তাকে ছটিয়াই দিয়াত সিহঁত গ’লগৈ।
দিনটো লৰা-ঢপৰা কৰি থকা বাবে আবুহঁত ভাগৰত টোপনিয়াই গৈ আছিল। হঠাতে গাৰোৱানে ফুচফুচাই ক’লে— সমুখত বাঘ! এন্ধাৰত চকচকীয়া দুটা চকু দেখিবলৈ পাই আবুহঁত লৰি-চৰি বহিল। লগত অহাজনীয়েতো কান্দিবলৈ ধৰিলে। আবুৱে তাইক মনে মনে থাকিবলৈ কৈ গাৰোৱানৰ পৰা লেমটো লৈ তাক গাড়ীখন চলাই থাকিবলৈ ক’লে। আবুৱে জানিছিল চকুত পোহৰ পৰিলে বাঘে একো নেদেখা হয়। গতিকে লেমৰ পোহৰ বাঘৰ চকুত পৰাকৈ তেওঁ লেমটো ধৰি থাকিল বহু সময়লৈ। আবুৰ প্ৰত্যুৎপন্নমতিতাৰ বাবে তেওঁলোক ৰক্ষা পৰিল সিদিনা।
