পৃষ্ঠা:জীৱনৰ জোৱাৰ-ভাটাৰ মাজেদি.pdf/২৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

অৰ্থবল।

 তেতিয়াৰ দিনত ছাত্ৰ সংখ্যা ইমানেই কম আছিল যে অধ্যক্ষ চুডমাৰ্চন চাহাবে প্ৰতিজন ছাত্ৰক নামেৰে সৈতে চিনি পাইছিল। ১৯১৮ চনত অগাপিছাকৈ সূৰ্য কুমাৰ ভূঞা আৰু বাণীকান্ত কাকতিয়ে কলেজখনত অধ্যাপক হিচাপে যোগ দিয়ে। ভূঞাদেৱ আছিল কটন কলেজৰ প্ৰথমগৰাকী অসমীয়া অধ্যাপক। দেউতা অৰ্থাৎ আবুৰ বৰপুত্ৰ দুয়োগৰাকী অসমীয়া অধ্যাপকৰ ছাত্ৰ আছিল।

 জ্ঞান হ’বৰে পৰা দেউতা আৰু খুড়াৰ মুখে কটন কলেজ, চুডমাৰ্চন চাহাব, সূৰ্য কুমাৰ ভূঞা, বাণীকান্ত কাকতি আৰু ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰৰ কথা শুনিছো। পিছে এওঁলোক নো কি—মানুহেই নে আন কিবা বুজা নাছিলো।

 ১৯১৯ চনত ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰ অসমলৈ আহিছিল। কটন কলেজ পৰিদৰ্শন কৰাৰ সময়ত দেউতা সহিতে কেইজনমান ছাত্ৰৰ লগত তোলা ৰবীন্দ্ৰনাথৰ ফটো এখন আমাৰ ঘৰৰ বেৰত আঁৰি থোৱা মাত ফুটিবৰে পৰা দেখি আহিছিলো। ভাবিছিলো আমাৰ দেউতাৰ বন্ধু ৰবীন্দ্ৰনাথ। পিছে মোতকৈ চাৰি বছৰে ডাঙৰ বাইদেৱে ধমকি মাৰি মোৰ ভুল শুধৰাই দি কৈছিল— ‘এই আকৰীজনী, দেখা নাই মানুহটোৰ দীঘল ডাঢ়িখিনি। এওঁ দেউতাৰ মাষ্টৰহে।’ বাইদেৱে ভুল কোৱা নাছিল, ৰবীন্দ্ৰনাথ সমগ্ৰ বিশ্বৰে শিক্ষক। দেউতাৰ শিক্ষকসকলৰ ভিতৰত আমি পাইছিলো বাণীকান্ত কাকতিক, অৱশ্যে শিক্ষক হিচাপে নহয়, কটন কলেজৰ অধ্যক্ষ হিচাপেহে। আৰু সূৰ্য কুমাৰ ভূঞাৰ দৰে ব্যক্তিত্বক পাইছিলো পুৰণি কটন কলেজৰ হোষ্টেলত থাকোতে প্ৰতিবেশী হিচাপে। তেওঁৰ জীয়ৰী কমলিৰ লগত মই বৰ ঘনিষ্ঠ আছিলো। দুয়ো একে চনতে মেট্ৰিক পাছ কৰিছিলো যদিও তেওঁ সন্দিকৈত আৰু মই কটনত পঢ়িছিলো। আমি দুয়ো কেতিয়াবা তেওঁলোকৰ ঘৰত, কেতিয়াবা আমাৰ হোষ্টেলত একেলগে ইংৰাজী আৰু অসমীয়া পঢ়িছিলো।

 উভতি যাওঁ আবুৰ বৰপুত্ৰৰ কলেজীয়া জীৱনলৈ। এটা ঘটনাই প্ৰথম বাৰ্ষিক শ্ৰেণীত পঢ়া এই ছাত্ৰজনক চুডমাৰ্ছন চাহাবৰ কাষ চপাই আনিছিল। এদিন চাহাবে তেওঁক অধ্যক্ষৰ কোঠালৈ মতাই অনালে। ভয়তে কঁপি কঁপি বেচেৰাই সোমাই দেখে কলেজ ডিছপেন্সাৰীৰ কম্পাউণ্ডাৰজন তাত বহি আছে। তেওঁলৈ আঙুলিয়াই চুডমাৰ্ছন চাহাবে ছাত্ৰজনক ক'লে—‘এওঁৰ লগত কালি কিয় বেয়া ব্যৱহাৰ কৰিছিলা?’ ছাত্ৰজনে অস্বীকাৰ কৰাত কম্পাউণ্ডাৰজন জাঙুৰ খাই উঠিছিল। খঙাল মাতটো উচ্চগ্ৰামলৈ তুলি তেওঁ কৈছিল— ‘ঐ বদমাচ, তই কালি মোক বৰ্বৰ, চালা আৰু কিবা কোৱা নাছিলিনে? এতিয়া ছাৰৰ আগত মিছা মাতিছ?’

 ‘নাই ছাৰ, বৰ্বৰ, চালা কোৱা নাছিলো।’

 ‘কৈছিল ছাৰ, এতিয়া ভয়তে তেনেকৈ কৈছে।’

 ‘কিবা নিশ্চয় কৈছিলা। এনেয়ে আৰু তোমাৰ বিৰুদ্ধে ক’বনে? কি কৈছিলা কোৱা।’

 ‘ছাৰ, লজিকৰ ছাৰে অদ্ভূত কেইটামান শব্দ মুখস্থ কৰিবলৈ দিয়া বাবে সেইবোৰ গাই আছিলো। সেই সময়ত তেওঁ মোৰ আগেদি গৈছিল।’

 ‘কি গাই আছিলা শুনোৱাচোন।’

২৬/ জীৱনৰ জোৱাৰ-ভাটাৰ মাজেদি