পৃষ্ঠা:জিলিকনি-আনন্দচন্দ্ৰ আগৰৱালা.pdf/৫৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

( ৪৭ )

যি দৰে আৰ্জ্জিলোঁ মোৰ অতি ক্ষুদ্ৰ জ্ঞান,
কওঁ বাৰু কথালৈ দিবা মোৰ কাণ;—
মৌমাখি বন কৰি উৰি উৰি যায়,
পৰিশ্ৰমী হবলৈ আমাক শিকায়;
জাৰকালি খাবলৈ সাঁচে পৰুৱাই,
ধন-ধান সাঁচিবলৈ আমাক শিকায়;
এই যে কুকুৰ মোৰ দুৱাৰ-দলিত,
তাৰ প্ৰভু-ভক্তি দেখি হওঁ আচৰিত;
চোতাল-আগৰ সৌ কঠালজুপিত,
কপৌ-কপৌৱনী জুৰি মাতে হৰষিত;
আহা! কেনে ভাল-পোৱা আজান দুটাৰ,
শিক্ষা দিয়ে প্ৰেম কিনো মটা-তিৰোতাৰ;
দেখিছাঁ নে সৌজনী কুকুৰা চৰাই,
ডৌকাৰ আঁৰত কেনে পোৱালী শুৱায়;
লাগিব নিদিয়ে জাৰ গাত পোৱালীৰ,
আহা! কেনে মাতৃ-স্নেহ সামান্য পক্ষীৰ;
যতেক চৰাই উৰি ফুৰে আকাশত,
চোৱাঁচোন সকলোৱে নিজৰ বাঁহত,
উমাই উমাই কেনে পোৱালী জগায়,
কত যত্নে টোপ আনি মুখত খুৱায়;
দলনিত চৰি ফুৰা শৰালি পক্ষীৰ,
পিতৃ-মাতৃ প্ৰতি ভক্তি কিমান গভীৰ!