এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬২
এয়েতো জীৱন
শূণ্য লৈ অহা নাছিলোঁ ধৰালৈ
আনিছেলোঁ বুকুত বান্ধি
কোনেও নেদেখাকৈ, কোনেও নুশুনাকৈ
এবুকু প্ৰেম, হাঁহি আৰু আশাভৰা কান্দোন।
যি প্ৰেমত সনা আছিল
বিশ্বৰ স্তৰে স্তৰে, কোঁহে কোহে
পাৰাপাৰহীন বিশাল সমুদ্ৰৰ পৱিত্ৰতা;
যি হাঁহিৰ আছিল কলুষতা, কপটতাহীন
বিস্তৃত নীলাকাশৰ নিৰ্মলতা;
যি কান্দোনত আছিল প্ৰতিপল
মাতৃৰ আশীষ কামনা আৰু
মানৱৰ প্ৰেমাকাংক্ষিত আৱেশৰ ধ্বনি।
মুখ ফুটি খোজ দিয়াৰ লগে লগে বুজিলোঁ
প্ৰতিক্ষণে প্ৰতিখোজে গতি লৈছে সূৰ্যাস্তলৈ।
প্ৰতিখোজৰ হাঁহি কলুষিত কুটিলতাত,
প্ৰতি গতিৰ কান্দোনক কঢ়িয়াইছে
দুখৰ দ্ৰুতগামী অশ্বই;
প্ৰতি স্থানৰ প্ৰেমক মোহাৰিছে।
ব্যৰ্থতাৰ প্ৰচণ্ড ধুমুহাই।
