এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬০
ছদ্মবেশী ফাগুন
ঐ বলিয়া ফাগুন।
নীলা শিয়ালৰ দৰে ৰজাৰ ভাওঁ লৈ,
কাউৰীৰ দৰে ম’ৰাৰ পাখি গাত লৈ,
বাদুলীৰ দৰে জন্তু আৰু পখী ৰূপ লৈ,
শীত-বসন্তৰ মাজত বহি ঋতু বুলি কৈ
কবি সমাজক কিয় চল কৰিছ তই?
দেখিছোঁ আবতৰত পলাশ-শিমলু ফুলাই
দেউলৰ ৰঙীন আবিৰ বোলাই
আমৰ ডালত ফুল মলিয়াই
এটি-দুটি কুলি মাতি কুঁ-কুঁৱাই
ভাবিছ নেকি ঋতু বুলি নাম তোৰ
ৰাখিব পাৰিবি এই ধৰাত বোৱাই?
ঐ উতলা ফাগুন!
চৰিত্ৰ মই জানো তোৰ আঁতি-গুৰি
শুকান বতাহত সাঁতুৰি নাদুৰি,
ধূলিয়ৰী পথত বাগৰি-জুগৰি
শীতৰ ধূলি খেদি হৈ নিজে ধূলিময়
প্ৰদূষিত কৰিব পাৰ মাথোঁ দিগ্বলয়।
