পাচলি গোটাইছ যে?”
জলেশ্বৰে ক’লে, “মানে কাইলৈ ৰবিবাৰে পাটাছাৰকুছিত বজাৰ। তালৈকে পঠাবলৈকে গোটাই থৈছোঁ। কেতিয়াবা বেপাৰী আহি ঘৰৰপৰাই লৈ যায়। নহ’লে গাঁৱৰে ল’ৰা এজনৰ হাতত পঠিয়াই দিম।”
সুযোগ পাই সুধিলোঁ, “এই জলকীয়াবোৰো তোৰেই নেকি?”
জলেশ্বৰ— হয় খুৰা। বৰ জলা। দামো এতিয়া বহুত বাঢ়িছে।”
মই—ময়োতো তোৰপৰাই সঁচ নিছিলোঁ। জলাও লাগিছিল বহু। পিছেচোন জলাৰ নামগোন্ধেই নাই। কিবা তিতা তিতা লাগে।
জলে— কি বা কথা! আমাৰবোৰৰচোন তীব্ৰ জলা! কিবা মাটিৰেই দোষ নেকি?
মই মই টাবতহে লগাইছিলোঁ। তোৰপৰা নিয়া গোবৰৰ মাটি, পেলনীয়া চাহপাত, কণীৰ বাকলি, তাৰিখ উকলা টেবলেটৰ গুড়া আদি সাৰো দিছিলোঁ। হৈছিলো লহপহকৈ। পিছে ফলবোৰতহে জলাৰ নাম-গোন্ধ নাই। তাকেহে সুধিবলৈ আহিলোঁ বোলো একেজাতৰ তহঁতৰ জলকীয়াত জলা আছে নে নাই।
জলে— ময়ো আচৰিত হৈছোঁ খুৰা! নে টাবত ৰোৱাৰ বাবেই তেনেকুৱা হ’ল!
মই— টাবৰ দোষ নহয়। আগৰবাৰতো মই টাবতে ৰুইছিলোঁ; জলাও আছিল যথেষ্ট!
এনেতে ঘৈণীয়েক মামুৱে চাহ-পিঠা আনি কাষৰ টেবুল খনতে থৈ ক’লে, “ভালনে খুৰা? চাহ খাওক” বুলি হাঁহি এটা মাৰি গুচি গ’ল। মই মামুক গতানুগতিক উত্তৰ দি পুনৰ জলেশ্বৰক ক’লোঁ, “কিবা এটা বিসংগতি ঘটিল। বাৰু, হ’ব দে। এনেয়ে খবৰটো ল’লোঁ, আহোঁদে” বুলি মই উঠি আহিলোঁ। নিশ্চিত হ'লোঁ যে
জলকীয়াৰ জাতত গণ্ডগোল নাই।
