পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/৯৯

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮৯
জয়মতী

 জানিবাঁ সন্তাষা মোৰ, দৰ্শক মণ্ডলি।
 এৰিবাঁ যতেক গায়, বিলায় কালত।
 হৰিব্ অন্তৰে যাওঁ পুণ্য ৰাজ্যলই,
 পালি মোৰ মহাব্ৰত, ইহ জনমৰ।
 পালোঁ দেখা অন্তিমত স্বামীৰ চৰণ;
 জানিছোঁ সজ্ঞানে মোৰ সফল কামনা,—
 স্বামী মোৰ আছে নিৰাপদে। নাই আৰু
 জীৱনৰ প্ৰৱল কামনা;—আছে মাথোঁ,
 সংসাৰত ৰল দুটি পোনা। আশীৰ্বাদ
 কৰিছোঁ দুটিক; দুপৰ-সুৰুজ দৰে,
 উঠি দুয়োটিয়ে বঢ়াব গৌৰৱৰাশি
 ইন্দ্ৰবংশী ৰজাসকলৰ। নাভাবিবাঁ,
 নাই অৰ্থ এই পীড়নৰ। দোষ নাই
 পীড়ক ৰজাৰ; অস্ত্ৰ মাথোঁ তেওঁ হাঁয়,
 বিধিৰ হাতত।— আৰু মোত্ কথা নাই।
 হৰিষ্‌, অন্তৰে মাগোঁ, বিদায় সবাকে;
 মাগিছোঁ বিদায় আৰু, ইহ জনমৰ,
 স্বামী চ-ৰ-ণ-ত। (মুৰ্চ্ছা)

৩য়, চাউডাং।—উঠ, ককাইহঁত, আমি কাম সাধিলোঁ!

২য় চাউডাং।—হয়, লোকে নাম ললেই।

১ম, চাউডাং।-ললে নে? ৰ,জীৱটো ধিপ্‌ধিপাইছে দেখোন
 এঃ,আকৌ কেৰ্‌মেৰাইছে! হেৰঔ, নাচাপিৰিঔ,নাচাপিবি
 পুৰি নমৰিবি। দহিব, দধিব। চকু চাঁত্‌মাৰি
 ধৰিছে। (কেইওটা মাটিত চেপেটাখাই পৰে।)