পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/৮৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৭
জয়মতী

ৰজা।— নাই, নাই পৰিত্ৰাণ।
 কঁপিছে হৃদয় মোৰ দেখি সমুখত,
 যন্ত্ৰণাৰ ঘোৰ ৰূপ, নৰক কুণ্ডৰ!
 আচৰিলোঁ মহাপাপ; শাপিছে সতীয়ে,
 শাপিছে দিনকে হাঁয়, ঘোৰ পীড়ণত।
 ধৰাঁ ধৰাঁ, মোক নিয়ে কিহে ভুকুৱাই
 নৰকৰ ফালে!—(লালকাল দি নিটাল মাৰে)।
 (আকৌ জঁকি উঠি) ইকি! ছি! ছি! ছি! ছি!
 দুৰ্ব্বল চিন্তাত ভাহি, আহে অনুতাপ;
 পাহৰায় পুৰ্ব্বভাব মোৰ! ছি! ছি! ছি! ছি!
 ভাঙ্গিম প্ৰতিজ্ঞা মোৰ জিভা লুটিয়াই?
 পাহৰিছোঁ দামিনীৰ অভিমান কথা?
 পাহৰিম আৰু মোৰ প্ৰতিশোধ পণ?
 নহব কাচিতো ইটো ৰাজযোগ্য কাজ;
 নপৰোঁ পিছলি মই মাজমজিয়াত।
 টলে যদি হিমাচল নটলিম মই;—
 ইমানে হে মান মোৰ এই জীৱনত।

(বেগেৰে প্ৰস্থান)


দুৱৰী।— ধৰাঁ ধৰাঁ, আছা কোন, পৰিব ক’বাত।

(পিচে পিচ লৰ ধৰে)


ৰাজমাও।— বাঢ়িছে বিকাৰ হাঁয়,
 কি হব উপায়!

বেজবৰুৱা।— নহবাঁ কাতৰ মাও।
 দিছোঁ সজ উপদশ, পালিবাঁ যতনে,