পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/৭৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬৮
জয়মতী।

২য় বে:।— ভাল সহিছে হয়! এ গোসাঁই, অতনা শান্তি! মতা
 মানুহেও নোৱাৰে স'ব দেও!

গদ।— ক'ত যাব লাগে তহঁতি?

২য়, বে:।— আমি ভৈয়ামৰ মানুহ মিতা! কিবা-কিবি সলাবলৈ
 আহিছিলোঁ। যাওঁগৈহে এতিয়া।

১ম, বে:।— এৰা, উঠ্‌, যাওঁগৈ। বাটতে ৰাতি হব আজি!

গদা।— তুমিখানে কি কথা কৈছিলে এতিয়া?

২য়, বে:।— এ, নুসুধিবা মিতা, আমাৰ দেশৰ কথা! সেই গদাপাণি
 নামেৰে আমাৰ বৰ ভাল কোৱঁৰ এজনা আছিল। তেওঁ
 ৰজাৰ ভয়ত পলাইছে। পিচে, সিফালে তেওঁৰ ঘৈণী-
 আইদেউ গৰাকীক জেৰেঙা পথাৰত বান্ধিলৈ নথৈ শাস্তি
 দিছে। তাকে হে কৈছে, বোলোঁ দেখিলে পানীত হাঁহ
 নচৰা হৈছে। সাতশতুৰুৰো চকুৰ পানী ওলায়। যাওঁ
 আমি এতিয়া, মিতা, থাকিবাঁ।

(পাণ-বেপাৰীৰ প্ৰস্থান)

গদা।—(অকলে) সপোনত পালোঁ যেন
 বাৰ্ত্তা দিঠকৰ;— প্ৰিয়া মোৰ অনাথিনী;
 ভুঞ্জিছে যন্ত্ৰণা! দেখিছোঁ সপোন আৰু;—
 ঘোৰ অত্যাচাৰে গ্ৰাসে যেন পিতৃ-ৰাজ্য!
 নায়ক হইছে তাৰ, সেই লৰা-ৰজা।
 পাষণ্ড, দুৰ্ম্মতি, কুমন্ত্ৰণাৰ বশ পাপী।
 লভোক সি ৰাজভোগ; ঈৰ্ষাভাব মোৰ
 লেশমাত্ৰ নাই তাত,—নাছিল সমুলি।
 কিন্তু হাঁয়, পিতৃৰাজ্য ছাৰখাৰ কৰা