২য় বে:।— ভাল সহিছে হয়! এ গোসাঁই, অতনা শান্তি! মতা
মানুহেও নোৱাৰে স'ব দেও!
গদ।— ক'ত যাব লাগে তহঁতি?
২য়, বে:।— আমি ভৈয়ামৰ মানুহ মিতা! কিবা-কিবি সলাবলৈ
আহিছিলোঁ। যাওঁগৈহে এতিয়া।
১ম, বে:।— এৰা, উঠ্, যাওঁগৈ। বাটতে ৰাতি হব আজি!
গদা।— তুমিখানে কি কথা কৈছিলে এতিয়া?
২য়, বে:।— এ, নুসুধিবা মিতা, আমাৰ দেশৰ কথা! সেই গদাপাণি
নামেৰে আমাৰ বৰ ভাল কোৱঁৰ এজনা আছিল। তেওঁ
ৰজাৰ ভয়ত পলাইছে। পিচে, সিফালে তেওঁৰ ঘৈণী-
আইদেউ গৰাকীক জেৰেঙা পথাৰত বান্ধিলৈ নথৈ শাস্তি
দিছে। তাকে হে কৈছে, বোলোঁ দেখিলে পানীত হাঁহ
নচৰা হৈছে। সাতশতুৰুৰো চকুৰ পানী ওলায়। যাওঁ
আমি এতিয়া, মিতা, থাকিবাঁ।
গদা।—(অকলে) সপোনত পালোঁ যেন
বাৰ্ত্তা দিঠকৰ;— প্ৰিয়া মোৰ অনাথিনী;
ভুঞ্জিছে যন্ত্ৰণা! দেখিছোঁ সপোন আৰু;—
ঘোৰ অত্যাচাৰে গ্ৰাসে যেন পিতৃ-ৰাজ্য!
নায়ক হইছে তাৰ, সেই লৰা-ৰজা।
পাষণ্ড, দুৰ্ম্মতি, কুমন্ত্ৰণাৰ বশ পাপী।
লভোক সি ৰাজভোগ; ঈৰ্ষাভাব মোৰ
লেশমাত্ৰ নাই তাত,—নাছিল সমুলি।
কিন্তু হাঁয়, পিতৃৰাজ্য ছাৰখাৰ কৰা