মুখ ভেঁকুৰিল! (টোকোনত ভেজনি লৈ থিয় দিয়ে)
অঃ মোৰ স্বোৱামীগুৰু!
নদাই।— বৰকৈ নাম ললিচোন? মৰিব গোনাইছ নে? অ, যসে
পালেই নে কি?
গঙ্গাই।— মৰ তয়ে অধৰমী। পাব তোকে এদিন যখে।
নদাই।— ইঃ ধৰমীটো নেদেসিছাঁ? ই নমৰে, ভাৰস্তৰ নিকাৰ মসা
সাই ইয়াতে থাকিব।
ভোগাই।— এ, কিনো মৰা-জীয়াত লাগিলিহঁত ঐ! বোলোঁ, জীয়াত
নো সকাম কি, মৰাত নো নিকাম কি? কেনি নো
আহিলি? বাটত দেখি অহা নাই নে? এনেকৈ হলে জীয়াই
থাকিব নো লাগিছে কেলৈ ঐ!
নদাই।— ভাল মনত পেলালি ককাই! কিনো কম ককাই ঐ, মানুহ
জনীৰ বিলাইসন!
গঙ্গাই।— এৰা, তথাপি তাই গিৰিয়েকৰ কথাটোকে কৈ দিছে জানো।
বেতৰ কোব, চমটা, চোঁৰাত, আমৰলি,—আইও, মোৰ
গাটো জিকাৰি উঠে।
ভোগাই।—হেই পাষণ্ড! তাই চাই নুবুলিবি। তই নেজান নে, সেই
গৰাকী আমাৰ গদাকোৱঁৰৰ ঘৈণী-আইদেউ বুলি?
নদাই।—এৰা, সওঁতে সয়। কথাটো তেনে যেন পালোঁ সয়। কি,
ককাই, কিহৰপৰা নো কিটো হল কচোন?
ভোগাই।—ক’ৰ নো চুকত সোমাই আছিলি অ’? কেদিনমান হল,
গদাকোঁৱৰ পলাইছে নেজান? ৰজাই বিচৰাই পিটাপিট্
কৰাইছে।
গঙ্গাই।— পিচে, পিচে,—
