জয়া।—নাথ মোৰ, সুখে থাকাঁ, যতে আছ তুমি,
নোপোৱা বাতৰি যেন ইফালে যি হয়।
৩য়, চাওদাং।— হেৰ, ই কথাই কথা নহয়। এওঁ খালি নাথকে হে পাইছে;
আমাৰ কথালৈ কাণ নকৰে।,
২য়, চাওদাং।—এৰা, আকৌ শাস্তি হে ধৰিব লাগিল। এওঁৰ পম-ঘোষাই
আমাৰ গা নাৰাখে, জানিছ।
১ম, চাওদাং।— নহয় নো কি, পৰৰ লগত পৰে কোন্ মৰে অ’? নেদেখিলি
দূতৰ গতি! ধৰ, চোৰাত লগাঁওহঁক।
৩য়, চাওদাং।—ৰবি, ৰবিচোন ককাইহঁত, আকৌ কিবা এবকলা গাব
খুজিছেচোন। কথাৰ মাজত কেনেবাকৈ কথাটো ওলায়েই
বা? (কেইওটাই কাণ পাতি শুনে)
জয়া।— নেৰিবাঁ শক্তিয়ে মোক।
বাঢ়ে যেন ধৈৰ্য্যবল, বাঢ়ি চতুৰ্গুণে,
বাঢ়েমানে নৰৰূপী দানৱৰ বল।
এৰিম ইয়াতে দেহা, শেষ-পীড়নত,
নাই তাত খেদ মোৰ। কিন্তু যদি ভাগে
যত্নৰ প্ৰতিজ্ঞা মোৰ, কিবা স্বৰূপত
বিষম যন্ত্ৰণা হাঁয়,বাজিব প্ৰাণত।
ইঘোৰ সমস্যা বেলা নাৰী জীৱনত,
দেহ-মন দুয়ে ধৰিবি সহন টানি,
নহবি অৱশ।
২য়, চাওদাং।— হেৰ, তহঁতে মুখলৈ চাই থাকোতে বলকনি বাঢ়িছে হে।
১ম, চাওদআং।— এৰা ধৰিব হে লাগিল। কিন্তু আমনি লাগিল দেখোন,
কিমান নো শাস্তি দিম।
পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/৬৪
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে