ন্যায়ফুকন।—নাই! নাই! নাই!
বৰবৰুৱা।—নকলে এৰণ কিন্তু, নেদেখোঁ তোমাৰ।
বু: গো:।— অশেষ যন্ত্ৰণা আৰু লাগিব ভূঞ্জিব।
ৰজা।— নকলে অৱশ্যে হব শাস্তিৰ বিধান।
জয়া।— কিয় এনে হীনবল দেখোঁ সিংহাসন।
কিয় অকাৰণ বিচাৰে কাতৰ ভাৱে,
সুদৃঢ় প্ৰতিজ্ঞ মোৰ পাবলই লৰ!
কিয় ভয় প্ৰদৰ্শন, শাস্তিৰ বিধান
ধৰিছে আগত মোৰ?—জনা আছে মোৰ,
লাগিব সহিব ক্লেশ নশ্বৰ দেহাত;
জানি-বুজি কৰিছোঁ যি হয়। নোহে মোৰ
মন বিচলিত; নহব কাচিত জানাঁ।
দেহাৰ পতন সতে মনৰ মৰণ,
নেদেখাঁ নিশ্চয় এই নাৰী জীৱনত।
কৰা ৰ্যিবা বুজা ভাল;— নিদিওঁ সন্ধান।
বু: গো:।— আতিকে দাম্ভিকা বাৰু, নহবাঁচো হেৰা।
দেখিলোঁ চকুৰে এই তোমা হেন তিৰী,—
দেখিছোঁ বিস্তৰ! কৰা নাই কেৱে এনে
ৰাজাজ্ঞা হেলন!—আপুনি মাতিজা যম,
কি দোষ আমাৰ?
ৰজা।— নোৱাৰি সহিব আৰু!
বন্দীপাল। বাজ কৰ, এই গৰবিনী।
নিতে নৱ শান্তি দিবি, কৰিবি জীয়াতু,
যদ্যপি নিদিব তাই পতিৰ বাতৰি।
