এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩২
জয়মতী।
বুজে কোনে মন তৱ, অভাগিনী বিনে!
কিননা বেশ ধৰি হাঁয়, গঁলা প্ৰাণধন;—
সুকোমল শৰীৰত বেতৰ নগৰা !
দেহ-মন-প্ৰাণ পৰিছে মলিন জানো
অজ্ঞাতবাসত!—
(নীৰৱ)
হে নাথ, অনাথ নাথ, ক্ষেমিবাঁ ই দায়,
তৱ আগে স্বামীপদ স্মৰোঁ এটিবাৰ।
পতিগতি, পতিমুক্তি, পতিপদসেবা,
সতীৰ প্ৰথম কাম, বিধিৰ বিধান।
নিচিন্তি পৰি পদ, আন দেৱ-দেবী
পুজা বিধি নাই; এতেকেসে অন্তৰ্য্যামী,
ক্ষেমিবা বেটীৰ দায়!—সৰল গোহাৰি
আৰু দুখুনীৰ,—ৰাখাঁ মোৰ স্বামী,
নিৰাশ্ৰয়, নিঃসহায়, নিজগুণে প্ৰভো!
চুলি ছিঙ্গি কৰিছোঁ কাতৰ,—কৰাঁ দূৰ
শতেক অপায় দেৱ, পতি-দেৱতাৰ।
শুনিছিলোঁ, সাবিত্ৰীয়ে পতি-প্ৰাণ-দান,
লভিছিল হাতে-হাতে, পুজি ধৰ্ম্মৰাজে;
পালে আৰু বহু দান স্বামীৰ কাৰণে।
পুজিছোঁ বেটীয়ে ময়ো, হোৱাঁ তুষ্ট দেৱ,
দিয়াঁ আজি মোক স্বামীৰ মঙ্গল দান।
