এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২৬
জয়মতী।
দূত।—যিবা আজ্ঞা ডাঙ্গৰীয়া!
(প্ৰস্থান।)
ৰজা।— মানিছোঁ আশ্বাস।
কিন্তু, ডাঙ্গৰীয়া, বাঢ়িছে আশঙ্কা ঘোৰ:
নাভাবিবাঁ জয়মতী সামান্য তিৰোতা,
জানো মই মনোবান্ধ সেই ৰমনীৰ।
দিব যে সহজে তেওঁ পতিৰ সন্ধান,
বিশ্বাস নহয় মোৰ।
বু: গো:।— চিন্তা নাই স্বৰ্গদেৱ!
জানো মই নাৰীপ্ৰাণ, জানো ভালোপায়।
নিদিয়ে সন্ধান যদি দূতৰ আগত,
সভাত কৰিলে থিয় দিবহি সম্ভেদ্,
লাঞ্ছনা ভয়ত।
ৰজা।—লাগিছে মনত মোৰো।
কিন্তু, জানাঁ, সৰ্ব্বভাৰ ৰাখিলোঁ তোমাত;
তোমাতে আশ্বাস মানি পুৱাম ৰাতিটো;
পুৱাতে মিলিম পুনু। (আসন এৰে।)
বু: গো:।— ভাল স্বৰ্গদেৱ।
যাওঁ ময়ো, আলচোঁ উপায় আৰু গই।
(প্ৰস্থান।)
