পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/৩১

২। অঙ্ক।

প্ৰথম গৰ্ভাঙ্ক। (বগী পোহাৰী অকলে)

বগী।— দেহি ঐ, এনে হেন পুৰুষটি ৰজাই ঘুণীয়া কৰিবলৈ বিচাৰিছে।
 কিনো কাঠচিতীয়া ৰজা ঐ? অহ, কিনো থুলন্তৰ ল-নী পুৰুষটি
 একা! দেখিলেই ভোক-পিয়াহ হৰে! সঁচাকৈয়ে, গদাকোৱঁৰৰ দৰে
 মানুহ এই পিথপীত নাই। যেনে মুনিহ, তেনে খাওন; আৰু যেনে
 খাওন, তনে শকতি। অকলৈ দহজনক লব নহয়! পিচে,
 গোটেইখন ৰাইজে ধেৰিলেনো বাৰু কেনেকৈ! সেই দেখিহে
 কোৱঁৰে ভেশছন ধৰি গুচি আহিছে। পিচে, এনেকৈ নো কিমান
 দিন ঘূৰিব দেহি—কোনে খুৱাব?মই দুখুনীৰ ঘৰত ৰাখিব পৰা
 হলে যেনিবা বেটী-বৈ হলেও খুৱালোহেঁতেন। পিচে, কেনেকৈ
 থাকিব,নগৰৰ পৰা নিচেই ওচৰ। ইয়াতে ৰজাৰ ৰণুৱাই পাইহি
 যদি তেওঁৰ ফালে যে টানেই, আমাৰ ফালেও পটং! সেই হে এক
 মনে বোলোঁ থাওক ইয়াতে দিনকেকে, আকৌ এক মনে বোলোঁ
 সোনকালে গলেই হে ভাল। এই দোধোৰ-মোৰতে মোৰ টোপনি
 নাহেঁ!কোৱঁৰে যেনিবা কৈছে, কাইলৈ দখিনৰ ফালে যামগৈ বুলি
 পিচে, ঘপৰাই ওলায়হি বুলিছে! এঃ, যেই হওক,—মাৰেও মাৰক,
 কাটেও কাটক,—মই হলে যা বুলিব নোৱাৰোঁ আই! দেহি ঐ!
 জীয়াই থাকে যদি, কেতিয়াবা কি জানি এওঁৱেই বা ৰজা হয়?
 তেনেহলে, মোৰ হক-নহওক, ৰাইজখন তৰিব। দৌতাটি ঐ!