পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/২৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১৬
জয়মতী।

 লুটিছে পীড়িছে কৰি দেশ ছাৰখাৰ।
 কতজন বংশধৰ হল বিনাশন
 অকালত অবাবত সামান্য স্বাৰ্থত; —
 দহে মোৰ দেহ-মন পৰিলে মনত!
 জীৱনৰ ব্ৰত মোৰ আছে অন্তৰত,
 ইসৱ উদ্ধাৰ কৰা বিনাশি অপায়।
 নিৰ্জ্জীৱ অতনা দিন জীৱন্ত বাসনা
 অন্তৰৰ অন্তস্থল আছিল বিয়াপি,
 ছায়ে ঢাকা অগ্নিশিখা প্ৰায় । আছোঁ ময়ো
 মৰাপ্ৰায়, মনোবেগ মনেতে সামৰি,
 জীৱনৰ মহাব্ৰত হানি হয় বুলি।
 সুমৰিছোঁ সৰ্ব্বক্ষণ হিত উপদেশ
 ন্যায়সোধা ফুকনৰ; জন্ম মোৰ,
 শিক্ষা, দীক্ষা, লক্ষ্য আৰু ৰণ-আখৰাৰ
 স্বাধীন উদ্দেশ্য মাথোঁ জাতিৰ উদ্ধাৰ।
 মিলিছে এতিয়া তাৰে সোণালি সুযোগ;—
 কাৰ্য্যৰ ক্ষেত্ৰত, মিলিব দুদিন বাজে,
 সম্মুখ সংগ্ৰাম।
 (জয়মতীৰ প্ৰৱেশ )

জয়া।— দুখত আনন্দ।
 সদানন্দ সদাশয় প্ৰাণেশ্বৰ মোৰ।
 গ্ৰাসেহি বিপদে; তথাপি নহল হাঁয়,
 চেতনা তোমাৰ । —নাই এৱে অন্যোপায়।