এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১২
জয়মতী।
জয়া।— বিষম বাতৰি দিলাঁ।
কোৱঁৰৰ অমঙ্গল, অশুভ আশঙ্কা,
বাজিছে বুকুত যেন বজ্ৰসম শেল!
কিন্তু সখি, বীৰবাহু পতিধন মোৰ;
অকলই নিপাতিব শত শত্ৰুজন।
কোৱাচোঁ তথাপি, অঙ্গক্ষত কৰি স্বামী,
কাৰ কিবা হব উপকাৰ?
পদ্মা।— জানোঁ সখি,
বিক্ৰম গদাৰ। ঘূৰিছিল গুপ্তচৰ;
নোৱাৰিলে কোঁৱৰৰ ছয়াঁকো পৰ্শিব।
কিন্তু, এবে আন বল,—প্ৰকাশ্যে আহিব
ৰাজ-সেনাদল; সহজে কৰিব বন্দী,
বিনাশিব প্ৰাণ নতু।—গদা-বিনাশনে
হেনো ৰজাৰ মঙ্গল।
জয়া।— কি হব উপায় সখি।
কোৱঁৰৰ প্ৰাণে মাথোঁ আছোঁ প্ৰাণ ধৰি,
সেই প্ৰাণ অবিহনে জীও কেনে কৰি?—
নেকাটি আগেয়ে লতা, কাটে কিয় গছ?
নেভাঙ্গি দেহাক আগে বধে প্ৰাণপখী,
কাৰ এনে মতি!
পদ্মা।— নহবাঁ উতলা।
বিপদত ধৈৰ্য্য ধৰা বীৰপত্নী-চিন্।
শুনা মোৰ যুগুত মন্ত্ৰণা;—ছদ্মবেশে
কোঁৱৰক বাজ কৰাঁ ৰাজ্যহন্তে ৰাতি।
