পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/১১

১০১

জয়মতী

ৰজা।—জানো সমুদায়।
 জানি তৱ হিতচিন্তা হিত অৰ্থে মোৰ,
 কৃতজ্ঞ অন্তৰে নিতে লওঁ তৱ গুণ।
 কিন্তু মন্ত্ৰি! কিহেতু চিন্তিত?—চিন্তাযুত
 দেখিলে তোমাক, চিন্তা-ভয় বাঢ়ে মোৰ।
 জানা তো পূৰ্ব্বৰ কথা,—জানি ভাগ্য হাঁয়,
 পূৰ্ব্বৰজাসকলৰ,—অকাল বিনাশ,—
 নেসাহিল প্ৰাণে মোৰ ৰাজ্য লাভলই।
 নাছিল সমূলি সিংহাসন বাঞ্ছা মোৰ।
 অবাবত প্ৰাণ দিয়া অতি অসহন;—
 সহেঁ তেও, হয় যদি দেশৰ কল্যাণ।
 তোমাৰ কথাত মাথোঁ পতিয়ন গই,
 উঠিলোঁহি কাৰেঙত; —কুক্ষণত হঁয়,
 লভিছিলোঁ আপদীয়া ৰাজপাট এই!—
 পিচে, ঘূৰি চিন্তা কিয়? কিবা অমঙ্গল
 দেখিছাঁ আগত তুমি? আপদ প্ৰধান
 বোলোঁ কাক? কোন সিটো প্ৰাণবৈৰী মোৰ?

বু: গো:।— নহয় সামান্য নৰ। নোৱাৰে চাপিব
 সাধাৰণে কাষ তাৰ।

ৰজা।—কিয় মন্ত্ৰীবৰ?

বু: গো:।—মহা বাহুবলী তেওঁ, লাঙ্গি-গদাপাণি।
 গোবৰ ৰজাৰ সুত, ফৈদ তুঙ্গ্‌‌ খুঙ্গ্‌‌।
 অঙ্গক্ষত কৰা তাৰ নহয় সম্ভৱ
 গুপ্তচৰ হতুৱাই।