এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৯৮
জয়মতী ।
তপসী।— মায়া-চকু মুদি
হবাঁ একচিত; তন্ময় ভাবত তেবে
দেখিবাঁ স্বৰূপ ৰূপ, জ্ঞান-চকু মেলি।
বৈৰাগী।— (চকু মুদি) চকু মুদি দেখোঁ কিন্তু
আন্ধাৰ জগত!
তপসী।—শুনাঁঁ, হেৰা বীৰবাহু!
নহয় মানৱী এবে সতী জয়মতী;
নাপায় তেৰাঁক দেখা মায়াযুত নৰে।
নহবাঁ উদাস তুমি, নেৰিবাঁ সংসাৰ,
জীৱনৰ মহাব্ৰত নেপেলাবাঁ জঁয়;—
সাধি তৱ বাকী কাৰ্য্য মৰ্ত্ত্যজগতৰ,
মিলিবাঁ স্বৰ্গত গই মহাসতী স'তে।
পূৰ্ণ হব মনোৰথ, আশীছোঁ তোমাক।
এজন অনুসন্ধান কটকীৰ প্ৰৱেশ)
ৰাৈগী।— (ধ্যানচকু মেলি) অহ, আহে মোৰ প্ৰিয়া!
আহাঁ, আহাঁ, আহাঁ!
(দুই হাত মেলি আবাহন কৰে)।
কটকী।— (মনতে) হব পায় এৱেঁ সেই
বীৰ গদাপাণি।
(ফুটাই) কোন্ তুমি মহাজন?
কি হেতু ভ্ৰমিছাঁ বীৰ, বৈৰাগী বেশেৰে?
