পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/১০২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৯২
জয়মতী

স: গো:।— জানিলে যৱনে আজি
 অসমীয়া বীৰতেজ তপত কিমান,
 —কি যে বাহুবল!

জা: গো:।— মানিলে অসম বুলি
 বীৰ-ডাঙ্গৰীয়া।

বৰ গো: ডা:।— বিপক্ষী যদ্যপি,
 শালাগোঁ বীৰত্ব মই আজমতৰাৰ,
 খুঁজিলে সি বীৰবৰে অমিততেজেৰে
 যদৱধি ৰণবল নপৰিল ক্ষয়!
 মিলিছিল আজি মোৰ মনৰ জোখায়
 সমান যুঁজাৰু এটি।

স: গো:।— তথাপিতো নোৱাৰিলে
 ঠাৱৰিব তেওঁ; নহটিল উজীয়া
 এপদো ৰণত!

ব: ব:।—ছঁয়া জুখি গছ জোখা
 প্ৰচলিত ধাৰা ধৰি বুজাঁ এবে, কেনে
 বীৰ ডাঙ্গৰীয়া।

বৰ গো: ডা:।— এৰাঁ ইমানতে
 আত্মগৰিমাৰ কথা। আছে আৰু জানাঁ
 সাধিবলগীয়া পণ আতপৰ বহু!
 লক্ষ মাথোঁ গুৱাহাটী নোহে আমাসাৰ;
 আছে আৰু ভাটীলই কামৰূপ সীমা।
 যদৱধি নুদ্ধাৰিম সমস্ত অসম,
 তদৱধি কৰ্ত্তব্যৰ নপৰিব শেষ।—