পৃষ্ঠা:চৰিত- দৈত্যাৰি ঠাকুৰ.pdf/১৮৮

১৬০

[ ৩৬ অ

শ্ৰীশ্ৰীশঙ্কৰদেৱ-মাধৱদেৱ চৰিত

সেহি বেলা গৈয়া দেৱ মাধৱ পাইলন্ত।
কিয় কান্দা হৰিৰ জী বুলি পুছিলন্ত॥
তাঞোঁ বোলে বাপু বেটা খাটিবে গৈলেক।
বোলে লোক অনেক যুদ্ধত পৰিলেক॥৪॥
নজানোহোঁ মোহে ৰ ৰাপুৰ কিবা ভৈল।
এহি বুলি বুঢ়ী পুনু কান্দিবাক লৈল॥
মাধৱে বোলন্ত বুঢ়ী ন কান্দিবি তই।
তোৰ পুতেৰক বুঢ়ী দেখি আছো মই॥৫॥
বুঢ়ী বোলে বাপু জানো মিছায়ে কহিলা।
মোহোৰ পুল্ৰক তুমি সঞ্চায়ে দেখিলা॥
চেপেটা মৰদ গোট কলীয়া নিশ্চয়।
বছৰ পঞ্চিশ মান হৈবাক পাৰয়॥৬॥
আগ দান্ত চলা ভাবি গোঁফ নগজয়।
এই পুল্ৰক গুটি তোৰ হোৱয় নোহয়॥
বুঢ়ী বোলে হয় বাপু এছু পুল্ৰক মোৰ।
নিষ্ঠ কৰি কহ বাপু বালাই লঞো তোৰ॥৭॥
মাধৱে বোলন্ত বুঢ়ী চিন্তা নকৰিবি।
অল্পতে আসিব তোৰ পুতে জানিবি॥
নাহিকে মৰণ বুঢ়ী পুতেৰৰ তোৰ।
জানিব বচন বুঢ়ী নিষ্ঠ কৰি মোৰ॥৮॥
হেন শুনি ক্ৰন্দন এড়িল বুঢ়ী বেটী।
তাপ দূৰ ভৈল যেন অমৃতৰ বৃষ্টি॥
এক কাজ বুঢ়ী তুই আমাৰ কৰিয়ো।