তোৰা সব কোন্— —দেশী, কিকাৰণে
কোন আছে কবীৰৰ।
বুলিয়া পুছিলা তাৰায়ে কহিলা
পুছিলোহো দেখিবাৰ॥৫॥
তাঞো বিচক্ষণ তাৰাৰ বচন
মহা মৃদুতৰ শুনি।
আৰা সব মহা- -বৈষ্ণব বুলিয়া
জানিলা মনত গুণি॥ ৬॥
—কবীৰৰ নাতিনীয়েকক অনুগ্ৰহ—
স্বামীৰ শিৰৰ পাগ গছ আনি
মাটিত পাৰিয়া দিল।
ইহাতে চৰণ মুছিয়োক সবে
কাৰুণ্য কৰি বুলিল॥ ৭॥
দ্বিজ ৰামানন্দই শঙ্কৰদেৱ প্ৰমুখ্যে বৈষ্ণব সকলে কবীৰৰ নাতিনীয়েকক লাগ পোৱা কথা লিখিছে। শঙ্কৰদেৱে সশিষ্যে ফল্গুৰ পৰা আহোতে তিন দিনৰ মূৰত বালি নামে এখন নগৰ পায়, আৰু তাৰ পৰা পূব মুৱাকৈ আহি বাটত কবীৰৰ মঠত উপস্থিত হৈ দেখে যে কবীৰৰ নাতিনীয়েকে সূতা লেতিয়াই আছে আৰু মুখেৰে ৰাম নাম লৈ আছে। তাৰ পৰা আহি শঙ্কৰ কৰতোৱা পায়হি।
ৰামচৰণ ঠাকুৰে শঙ্কৰচৰিতত (৩২২০-৫৬) প্ৰায় একে কথাকে বৰ্ণাইছে। তেও কবীৰৰ নাতিনীয়েকক ‘তোৰচি’, আৰু ‘বালি’ নুবুলি ‘আলি’ বা ‘আনি’ নগৰ বুলিছে। ৩২৬২ পদত কবীৰৰ নাতিনীয়েকৰ নাম নিত্যজটা বুলি লিখা হৈছে। ভূষণ দ্বিজই এই প্ৰসঙ্গ এৰি দিছে।
দৈত্যাৰি ঠাকুৰে কথা অগাপিছা কৰিছে।