যাক আশে গুৰু মানি আসিছো তোমাঠেক।
তাক মাত্ৰ শিক্ষা আতা লাগয় দিবাক॥৯॥
অনাদি জনম ভোগ কৰো বিষয়ক।
তাকে এইবাৰ কহিয়োক উপায়ক॥
হেন শুনি শঙ্কৰ হৰিষ মনে লৈলা।
মাধবদেৱক পুনু বুলিবাক গৈলা॥১০॥
অভুক্ত বৈৰাগ্য তুমি কৰিলা কিসক।
তুমি যেন মহামত্ত প্ৰমত্ত সিংহক॥
বোলন্ত মাধৱদেৱে হৰিষে মনত।
তোমাঠেৰ পদ সেৱা বল প্ৰসাদত॥১১॥
আত হন্তে বাদ পৰিবাৰ শঙ্কা নাই।
তযু পাৱে স্থান মাত্ৰ দিবাহা সদায়॥
মাধৱৰ বাণী শুনি শঙ্কৰ দেৱৰ।
মনত আনন্দ মহা ভৈল বহুতৰ॥১২॥
সজ সজ বুলি আৰ ন মাতি ৰহিল।
শুনা আতপৰে যেন সম্বাদ মিলিল॥
—শঙ্কৰদেৱক ভক্তি কৰাৰ পন্থা-
জন্তিৰ মাধৱ (৩) আৰ নাৰায়ণ ঠাকুৰ।
শঙ্কৰৰ লগে যান্ত পাছ কতোদূৰ॥১৩॥
দুয়ো চাই অন্যো অন্যে কথা কহিলন্ত॥
দুইহান্তৰো কথা দুইহান্তে নমানন্ত॥
(৩)—নাৰায়ণ ঠাকুৰে জন্তিৰ মাধৱক শঙ্কৰদেৱৰ ওচৰলৈ লৈ আহে! আৰু
তেৰাৰ ঠাইত শৰণ লোৱায়। ( ভূষণ দ্বিজ-১৫৮ পৃঃ)