________________
চিত্ৰ-ভাগৱত चित्र-भागवत L.Ne.155B জ t ). সেৱক। কৃষ্ণে কংসৰ উপৰত জগতৰ ভবে পবিছা। ৰাম। সুদাম। পুৰ-স্ত্ৰী। বাজগণ ব্ৰাসে পলায়। কৃষ্ণই খঙেৰে কংসক চুলিত ধৰি চিৎকৰি মাটিত পেলাই দি জঘা জীঘৰ হৃদঙ্গ ভ্ৰান্তী’ব্দী একান্ধৰ বিনন্ধৰ সমীন তাৰ ওপৰত উঠি আঠৰে কংসৰ কঁকালত আৰু বাওঁহাতেৰে কংসৰ সিৰাজৰ ভৰ জৰ প্ৰৱন্ধৰ যুষে ৰূহ্ম ৰূমন স্বীৰ ৰায় অগিহাতত হেঁচা দি উঠিব নোৱাৰাকৈ ধৰি আগহাতেৰে যেন দায়ৰ ৰূল কানি দাৰ ৱাৰ ভালব্দৰ কাৰ্নি দাৰ নানী প্ৰাণনাশ কৰিবলৈ উদ্যত হৈছে বলৰাম, সুদাম আৰু পুৰ-স্ত্ৰী- ভষজী লাল লন লিস্ ভন। ললাম, বাম স্মৰ বিলাক আশ্চৰ্যান্বিত হৈ সেই ঘটনা চাই আছে। কংসক মুনায়িী স্বাস্থuানি ভীজৰ ভৰ দ্বনাঙ্গা ত্ত বন্ধী। ৰূৰব্দী সেইদৰে সমৰত পৰা দেখি আন আন ৰজা আৰু সেৱকসকল ভৰী নৱ দমন মিন ৰন্ধৰ আঁৰ স্বীৰ ৰজা স্বীৰ ৰন্ধনৰুদ্ধ দশদিশে পলাবলৈ ধৰিছে। আঁ না মান লা। ভগবান কৃষ্ণই কংসক সেইদৰে মাৰি তাৰ চুলিত ধৰি দীঘলকৈ মান্নান জান জঙ্গী ভনী বৰ মাজৰ ভম্বন্ধ ভ্ৰালীজী পেলাই দিছে। দৈৱকী আৰু বসুদেৱ আচৰিত আৰু আনন্দিত অন্ধভৰূৰ লৰা জন্ধ জজ হিয়া। জৰ বান নিজালন্ধৰ দ্বায় হৈ যেন কৃষ্ণক আগবঢ়াই আনিবলৈহে মৰমেৰে অগহাত মেলি দলান্ধৰ অভা। বন্ধী স্বীৰ এমুন আস্থালিন স্বীৰ
