এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬০
চিকৰ্ পতি নিকৰ্ পতি
যি যজ্ঞােত বহিছে,
সেইজনা মইনাৰ স্বামী হে ৰাম।
রূপ নাে কি চাবা,
গুণ নাে কি চাবা,
সাক্ষাততে অন্তর্য্যামী হে ৰাম ॥”
এতিয়া মােৰ কাণত লােকাপাৰ এজোৰ, ডিঙিত
কর্দ্দৈশিৰীয়া বিৰি, হাতত বাখৰপতোৱা খারু লাগে।
নহলে মই হেপাহ পলুৱাই জোৰা-নাম গাম।
মাদৈ। বারু মই সেইবােৰ তােক দিম। আইদেৱে বেয়া পায়
যেতিয়া জোৰানাম নাগাবি।
ৰংদৈ। অকল মোকে দিলে নহব।
আইদেও। অ বুজিছোঁ, বুজিছোঁ, চিকৰপতিকো দিব লাগিব।
[ ৰংদৈয়ে অলপ লাজৰ
ভাৱ দেখুৱায়।
মাদৈ। তােৰ চিকৰপতিক তো ৰজাই ধন বস্তুৰে পুতিলে ;
আরু কি দিব লাগে ? মুখখন বাকী আছিল, শুনিছোঁ,
গােফতো সােণৰ বৰৈ আৰি দিছে।
জোৱাঁয়েক : মই ৰজা হলে চিকৰপতিক মন্ত্রী পাতিম।
আইদেও। তেন্তে নো তােক আরু কি লাগিছে ? তই
মন্ত্রীয়নী হলিয়েই দেখােন।
