ৰংদৈ। চকুমুদি দীঘল দি ধোবাংজুৰি শােৱে।
চিকৰপতি। সেইটো জানাে। শুবলৈ গলে তেনে নকৰিলে
নচলেই, তেহেলৈ ৰজাই হওক বা প্ৰজাই হওক। মই
শুধিছোঁ, মাদৈ কোন ফালে আরু সৰ্গদেৱ কোন ফালে
শােৱে ? আরু ৰজাৰ আঠুৱা কেনেকৈ তৰা হয়?
ৰংদৈ। অ এই কথা? সৰ্গদেৱ সোঁফালে, আরু মাদৈ বাওঁ-
ফালে শােৱে। আঠুৱাখন গাৰ ওপৰত তৰে, আরু তাৰ
তলত দুয়াে শুই নাক ডকায়।
চিকৰ্ পতি। মােৰ ৰংদৈয়ে কথাত ৰং নিদিয়াকৈ নকয়েই।
মই শুধিছোঁ, আঠুৱা দাঙিলে গম পাব নে?
ৰংদৈ। পাব তো। আঠুৱাৰ চালৰ ওপৰত এখন কাঁহীত
একাঁহী পানী থৈ দিয়া হয় ; আঠুৱা লৰিলেই কাঁহী লৰি
ৰজাৰ গাত পানী পৰিব, আরু পৰিলেই ৰজাই সাৰ পাব।
চিকৰ্ পতি। বুজিলোঁ; আরু মােক একো নালাগে। এতিয়া
ৰাঙলী-ৰংদৈ-ভােগালী-ভােগদৈ, তােমাৰ নিজৰ কথা কোৱাঁ?
তুমি কেনে আছা ?
ৰংদৈ। নকওঁ।
চিকৰ্ পতি। কিয় নােকোৱা ? এইটো খং নে কি ?
ৰংদৈ। খঙৰ পেহাক।
চিকৰ্ পতি। পেহীয়েক কলৈ গল ?
ৰংদৈ। মাকৰ ঘৰত বিহু খাবলৈ।
চিকৰ্ পতি। কেতিয়া উভতি আহিব ?
