ৰংদৈ। আকৌ দুষ্টালি! আকৌ চুপতি! আৰু এভুকু লাগে
নে কি ?
চিকৰ্ পতি। পালে লাগে। মুখেৰে পৰমাণ খাওঁতে সিফালে
পিঠিৰ সােৱাদ উভি গল। আরু এভুকু দিবলৈ আইগা-
হওক।
ৰংদৈ। হৈছে আইগা। ন তেন্তে।
[ এভুকু মাৰে।
চিকৰপতি। আহা! টোফা! টোফা! সোৱাদ! সােৱাদ !
মিঠা! মিঠা! মৌ! মৌ! আকৌ এভুকু।
ৰংদৈ। গুচ বাঘে-খােৱা ! তােৰে সৈতে আরু মই চুপতি মাৰি,
থাকিব নােৱাৰোঁ। কি বতৰা ক ?
চিকৰপতি। তেনেহলে মােৰ ৰংদৈ হাৰিল। বারু তেন্তে
শুনা এতিয়া কওঁ,—বতৰা ডাঙৰটোৱেই ; সেইবাবেহে
তােমাৰ ওচৰলৈ আহিছোঁ। রজাই আজি মােৰ ইন্ টাহান
লব খুজিছে। তেখেতে কৈছে, তেখেতৰ হাতৰ চিৰী-
আঙঠিটো যদি আজি ৰাতি মই চুৰ কৰি আনিব পাৰোঁ,
তেহে হেনাে তেখেতে মােক বৰচোৰৰ খিতাপখন দিব ;
নহলে মোক বৰ্ কাচ কৰিব। মই আজি ৰাতিয়েই চিৰী-
আঙঠি চুৰ কৰিম বুলি কৈ আহিছোঁ। এতিয়া তুমি
মোক সহায় কৰিব লাগে; তোমাৰ সহায় নাপালে টান
হব। তুমি মােক, কোৱাঁচোন, ৰজাই শােৱনিঘৰত
কেনেকৈ শােৱে ?
