তিতাৰাম। মইও এতিয়া ভালকৈ বুজিছোঁ, গােহাঁই ডাঙৰীয়াৰ
কিবা ফুলা বেমাৰ। এই নৰীয়াত গাটো উখহি যায়,
পেটটো ওলমি পৰে, গাল দুখনত মঙহ হয়, থুঁতৰিটো
দুভাগ হৈ পৰে।
গোহাঁই। (তিতাৰামলৈ চাই) তুমি নো মােক ফুলা দেখিছা
কেনেকৈ মই কব নােৱাৰোঁ। মই দেখােন দিনে দিনে
শুকাই খীণাই গৈছোঁ বুলিহে সকলােৱে কয় । এতিয়াই
জহৰ্ মল বাবুৰ তালৈ গৈছিলোঁ, তেওঁ দেখােন মোক দেখি
কলে, যে মােৰ শৰীৰৰ অৱস্থা বৰ খাৰাপ।
গঙ্গাৰাম। হয়, হয়, মইও দেখিছোঁ বৰ খাৰাপ। এ আপুনি
ডাঙৰ মানুহ দেখি হে মুঠিয়ে মুঠিয়ে ধন ভাঙি দৰব-জাতি
খাই, কাতি হৈ নপৰাকৈ কোনোমতে থিয় হৈ আছে;
সামান্য মানুহ হােৱা হলে কোনােবা-কেতিয়াবাই তাৰ
কিবা হলহেঁতেন। তিতাৰাম লৰা মানুহ, নাজানে, সেই
দেখিহে বিবেচনা নকৰাকৈ কথা কয়।
গোহাঁই। এ মই এতিয়াই জহৰ্ মল বাবুক কৈ আহিছোঁ
বোলোঁ, আমাৰ দেশত কথাবার্ত্তা দ কৈ বুজি বিবেচনা
কৰি কোৱা মানুহ বুলিবলৈ মুঠেই দুজন,—এক গঙ্গাৰাম
বরুৱা ডাঙৰীয়া উকিল, আৰু এক তেওঁ। আনবােৰ
মানুহ-মুৱা হবলৈ ভালেখিনি বাকী। আরু হলে হয়।
অ জহৰ্ মল বাবুৰ গােলাত ভাটীৰপৰা সুন্দৰ গরুৰঘিউ
আহিছে, মােক দেখুৱাইছিল। চমৎকাৰ। আদমােন
