সুতুলি গােহাঁই। শৰীৰৰ খবৰ নো কি শুধিব কি কম ; গা
বৰ বেয়া ; ভোক নালাগে, খাব নােৱাৰোঁ। পুৱা মাটি
কাঁদুৰীৰ জোল এটোপাৰে কোনােমতে হেচি ঠেলি টেমিৰ
মূৰেৰে এটেমি ভাত পেটৰ ভিতৰলৈ সুমাওঁ ; গধূলি এটোপা
চাগুদানা ; এয়ে মােৰ আহাৰ। পগােৱা এৱাঁগাখীৰ
বাটিয়ে বাটিয়ে পৰি থাকে, তালৈ চকু দিবৰ মন নাযায় ;
মেকুৰী কুকুৰ চাকৰ-নাকৰেহে সেইবােৰ খায়। আরু নাে
মােৰ গাৰ অৱস্থা কি শােধে ডাঙৰীয়া!
গঙ্গাৰাম। হয়, হয়, মই বুজিছোঁ, মােক আৰু কব নেলাগে।
তিতাৰাম। (গঙ্গাৰামলৈ চাই) ডাঙৰীয়া, গােহাঁই ডাঙৰীয়াৰ
নাে নৰীয়াটো কি ? অনাহাৰত উখহা নে কি ? তেখেতক
দেখোন সিদিনাতকৈয়াে আজি অলপ থুলন্তৰ যেন হে
দেখিছোঁ। অৱশ্যে বুজিছোঁ যে নৰীয়াৰ নিমিত্তেহে তেনে
হৈছে। (গোহাঁইলৈ চাই ) ডাঙৰীয়াই নো ইমান ঘামত,
গােটেইটো গাত ইমানকৈ নােমৰ কপােৰ মেৰাই থৈছে
কেনেকৈ ? জহ লগা নাই নে ?
গোহাঁই। গৰম লাগিবলৈ হে তো পিন্ধিছোঁ। গাত বিষ,
ককালত বিষ, দেইদেখি নােমৰ চোলা কাপােৰ নহলে ফট্
কৰে ঠাণ্ডা লাগি পৰে। একেই মােৰ চিৰরুগীয়া শৰীৰ,
তাৰ ওপৰতে ঠাণ্ডা লাগি কাহ কফ হলে, আরু মোক নৈৰ
বালিৰ টুপত পুৰিবলৈ হে লৈ যাব লাগিব।
গঙ্গাৰাম। সঁচা, সঁচা, মই দেখিছোঁ, বুজিছোঁ।
