আহিলে হে অহা। দেউতা, মই সইতে কৈছোঁ, মই
মােৰ বােপাইৰ নাওটো নাজানাে। সরুতে মােৰ বােপাই
ঢুকাল; আইৰ মুখেও মই বােপাইৰ নামটো শুনা নাছিলোঁ।
(হাত যােৰ কৈ) হে মােৰ দেউতা ! ফপহুতা বাজে কথাত
উভঁহা ধৰি থাকি মােৰ গােচৰখনত জেঙা নলগাব। মই
মনত বৰ বেজাই পাই হে গোচৰ কৰিবলৈ আহিছোঁ। মই
দান্তে-তৃণ-ধৰি চুলি-ছিঙি-কাতৰ-কৰি মাতিছোঁ মােৰ দেউতা
সকল!
ঘিণাৰাম। ক, কেনেকৈ ই তােৰ লােটা চুৰ কৰিলে?
বেথাই। দেউতা ঈষ্পৰ, ই বৰ চোৰ। লোকে ৰাতি হে চুৰ
কৰে, ই দিন দুপৰতে কৰে। কালি দিনৰ দুপৰীয়া বেলিকা
মই মােৰ ঘৰৰ আগ-চোতালতে খন্তেকমান বহি আছিলোঁ।
ঘৰৰ ঘৈণীজনীক কলোঁ, মােক পানী এলােটা আনি দে,
পিয়াহ লাগিছে। তাই মােৰ সর্থৈবৰীয়া কাঁহৰ লোটাটোৰে
মােক পানী এলোটা আনি দিলে। মই ঢক্ ঢক্ কৰে
পানীলোটা খাই লােটাটো আগতে থৈছোঁ, এনেতে
দেখিলোঁ, শালিকা এহালৰ জোটাপুটি লাগিল। শালিকা-
হালৰ জোটাপুটিখন মই চাই থাকোঁতেই ঠিক এনে সময়তে
সৌ বাঘে-খােৱা মােৰ ওচৰত ওলাল গৈ। তাক দেখিয়েই
মােৰ বুকুখন ঢিপিং কৰে বাজি উঠিল, ভাবিলোঁ আজি
বাঘে-খােৱা ওলাইছেহি যেতিয়া সি কিবা এটা কৰি হে
যাব৷ সি মােৰ আগত ই কথা, সি কথা, ৰাজভগণৰ
