পৃষ্ঠা:গৃহ-লক্ষ্মী.pdf/৪৯

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

[ ৪০ ]

 

হৰি—বিমল, অলপ স্থিৰ হৈ মোৰ কথা শুনাঁ। সেই দিনা ৰাতি নিচাৰ কোবত মানুহ এটাক তোমাৰ আগতে কোবাইছিলোঁ নহয়? তাৰ হেনো লাওখোলা ভাগি পৰি আছে। সেই বাবে মোৰ ওপৰত মকৰ্দ্দমা হৈছে। মোৰ যি আছিল—যথাসৰ্ব্বস্ব তোমাকে দিছোঁ। এতিয়া এহেজাৰ টকা নিদিলে মোৰ আৰু মুক্তি নোহো- ৱাত পৰিছেহি। এই সময়ত-মোক ৰক্ষা কৰাঁ।

বিমলা—নাথ, মোৰ যে হাতত এতিয়া পাই এটিয়েই নাই। যি দিছিলা তোমালোকক খুৱাওঁতেই খৰচ হৈ গৈছে।

হৰি—মই দিয়া গহনাবোৰতো আছে? সেইখিনি বন্ধকত দিলে ও হেজাৰ টকা অনায়াসে ততালিকে পোৱা যাব। প্ৰিয়ে, মানুহটো প্ৰাণে বাঁচিলে তোমাৰ গহনাৰ কি ভয়?

বিমলা—নাথ, এতিয়াও তুমি মোক বালা এজোৰ দিব লগীয়া হৈ আছে। মোৰ যে গহনাবোৰ দিলে মই দেখিবলৈ আপচু হ’ম—তেতিয়ানো জীয়াই থাকিবা কেনেকৈ?

হৰি—নহয়, বিমল, নহয়; মোক এই বিপদৰ পৰা ত্ৰাণ কৰাঁ —মই ভৰিত ধৰি মাতিছোঁ।

বিমল—নাথ, 'অত: ভালবাসা, প্ৰাণেৰ পিয়াসা' কেনেকৈ পাহৰিলা?—মই গহনা দিব নোৱাৰোঁ।

কনিষ্টবল—বাবু চাহাব, তেৰা মাফিক বুৰ্ব্বক হাম কভি নাহি দেখা—ৰেণ্ডি কভি ৰূপেয়া দেতা?