শেষ পাত খিলা
বাৰ... এঘাৰ.... দহ...ন....আঠ... সাত এটা এটাকৈ আইভি লতাদালৰ পাতবোৰ কমি আহিছে! শৰতৰ শেষৰ ঠৰঙা বতাহে আটাইবোৰ পাত নাইকিয়া কৰি পেলাব। আৰু অকল শুকান ঠাৰি কেইডাল ৰাখি আইভি লতাডালক নিঠৰ কৰি পেলাব। সৰি সৰি পৰা প্ৰতিটো পাতেই যেন জঁচিক মৃত্যুৰ আগজাননী দিছে। জঁচিয়ে অনুভৱ কৰিছে পাতবোৰ যেন ক্ৰমান্বয়ে বেছি খৰকৈ সৰিবলৈ ধৰিছে... মৃত্যুৰ সময়ো তীব্ৰ গতিত ওচৰ চাপি আহিছে।
ওচৰত চু বহি আছে আৰু জঁচিৰ গাত হাত বুলাইছে, “কি হৈছে মৰমী, খুৱ কষ্ট পাইছা নহয়নে?” আৰু ভয়ত পেপুৱা লগা মাতটোৰে জঁচিয়ে উত্তৰ দিছে,’’ সেই চোৱা ছয়... আৰু খৰকৈ পাতবোৰ সৰিবলৈ ধৰিছে। তিনি দিনৰ আগলৈকে লতাডালত এশমান পাত আছিল। গণোতে কষ্টই হৈছিল। কিন্তু এতিয়াতো আয়সেৰে গণিব পৰিছে। সৌৱা আকৌ এটা সৰিল। আৰু পাঁচটা পাত আছে। শেষৰ পাতটো সৰি পৰিলেই ময়ো পৃথিৱীৰ পৰা আঁতৰি যাব লাগিব। জঁচি যথেষ্ঠ দুৰ্বল হৈ পৰিছিল। সুখৰ দুখৰ লগৰী চুৰ উপস্থিতিয়েও তাইৰ মনত অলপো সাহস আনি দবি পৰা নাই।
তেতিয়া মানুহ নাছিল। কেৱল সেউজীয়া ঘাঁহনি আৰু অকোৱা পকোৱা বাট। একেটা বাটেই পাক ঘুৰি নিজৰ ওপৰেদি কেবাবাৰো গুচি গৈছে। ৱাচিংটন স্কোৱাৰৰ পৰা একমান পশ্চিমলৈ এই জনপ্ৰানীহীন ঠাই টুকুৰা শিল্পীসুলভ মনৰ মানুহৰ বাবে অপূৰ্ব। চিত্ৰ নিৰ্মাতাৰ বাবে দৃশ্য গ্ৰহণৰ অকৃতিম পৰিৱেশ।
আৰু সঁচাকৈয়ে এদিন এদল শিল্পী মনৰ ইয়াৰ সৌন্দৰ্য্যত মুগ্ধ হৈ পৰিল দুই তিনি মহলীয়া চাপৰ ইটাৰে সজা ডাচ ষ্টাইলৰ ঘৰবোৰৰ কোঠা তেওঁলোকে ভাৰালৈ ল’লে। প্ৰথমতে পানী খোৱা গিলাচটো, তাৰ পাচত টীৱেল এটা তাৰ পাচত হয়তো ডাইনিং চেট এটাৰ বাবে লাহে লাহে তেওঁলোক চহৰৰ ভিতৰলৈ সোমাই গ’ল আৰু এটা সময়ত অনুভৱ নকৰি নোৱাৰিলে যে তেওঁলোকৰ চুবুৰীটো চহৰখনৰে এটা এৰাব নোৱাৰা অংশ।
উত্তৰৰ দেহা জুৰুৱা শীতল বতাহৰ বাবে আকুলতাৰে ৰৈ ৰৈ তেওঁলোকে এক পুলক অনুভৱ কৰিলে। এই জীৱনত প্ৰাচুৰ্য্যৰ উকা হিল্লোলৰ প্ৰতি আকৰ্ষণ নাই। কেৱল আছে প্ৰকৃতিয়ে অকৃপন ভাবে যচা সন্তানৰ মাজত নিজকে বিলাই দি জীৱনৰ ৰঙ আৰু সুৰভি বোটলাৰ প্ৰয়াস।
তিনিমহলীয়া ঘৰ এটাৰ ওপৰ মহলাত ঠেকাঠেকিকৈ লাগি থকা কোঠাবোৰ
