ইয়াৰ আগৰ তিনটা ছেদত(১) ভগৱান শ্রীকৃষ্ণই পৰমাত্মাৰ স্বৰূপ আৰু বিভূতিৰাশিৰ(২) চমু ব্যাখ্যা বা তাৰ আভাস মাখােন দিছিল; এই ছেদত ভগৱানে ধ্যান সুগমার্থে তাৰ বিশদ ব্যাখ্যা দিবলৈ প্রিয়-শিষ্য অৰ্জ্জুনক এই বুলি সম্বােধন কৰিলে, “হে মহাবাহো ! তুমি মােৰ ব্যাখ্যা সুন্দৰকৈ হৃদয়ঙ্গম কৰি আহিছাঁ, গতিকে তােমাৰ পূৰ্ণ হিতার্থে তােমাক আৰু এখাপি সদুপদেশ দিওঁ, মন পাৰি শুনিবাঁ ।”(৩)
“দেৱতাসকল আৰু মহৰ্ষিগণে আয়ত্ত কৰি মােৰ প্ৰভাৱ নােৱাৰে; কিয়নো মই সিবিলাকলৰো আদিকাৰণ, অর্থাৎ ময়ে সিবিলাকৰ উৎপাদক আৰু বুদ্ধিৰ প্ৰৱৰ্ত্তক। যি অনাদি-অনন্ত পৰব্ৰহ্মৰ স্বৰূপ জ্ঞান লাভ কৰে, তেওঁ জীৱৰ কায়-মন-বাক্যকৃত ত্ৰিবিধ পাপ, ভূত-ভবিষ্যত-বৰ্ত্তমানৰ পাপৰাশি আৰু পাপবুদ্ধিৰ বীজ অবিদ্যা আৰু মহামােহৰপৰা নিষ্কৃতি লাভ কৰে। বুদ্ধি, জ্ঞান, অসৎমোহ, ক্ষমা, সত্য, দম, শৰ, সুখ, দুখ, ভব, অভাব, অহিংসা, সমতা, তুষ্টি, তপ, দান, যশ,
(১) গীতাৰ ৭ম, ৮ম, আৰু ৯ম, আধ্যা ৷
(২) ভগৱানৰ স্বপ্ৰকাশৰ আহিলা-পাতি, অৰ্থাৎ প্ৰকৃতিস্থ পদাৰ্থ সমূহ ৷
(৩) গীতা,দশম আধ্যা, ১ম শ্লোক ৷
