গীতাৰ। যাৰ দ্বেষ নাই, আকাঙ্ক্ষা নাই যি নির্ধ আৰু কামনাবর্জিত, তেওঁৱেই নিত্যসন্ন্যাসী; আৰু তেনে জনেই মুক্তিলাভ কৰে। অজ্ঞানী জনে সন্ন্যাস আৰু কৰ্ম্মযােগৰ ফল ভিন্ বুলি ভাবে; কিন্তু পণ্ডিতসকলে সেইটো নকয়, সিবিলাকৰ মতে কৰ্ম্মযােগ আৰু সন্ন্যাস দুইৰে ভিতৰৰ এবিধৰ অনুষ্ঠান কৰিলেই উভয়ৰে ফল পােৱা যায়। কিয়নাে, নিষ্কাম কর্মযোগ কৰ্ম্মসন্ন্যাসৰ প্ৰকাৰান্তৰ মাথােন। ফলত, সন্ন্যাসীয়ে যি স্থান লাভ কৰে, কৰ্ম্মদোগীয়েও সেই স্থানকে লাভ কৰে । বি সন্ন্যাস আৰু কৰ্ম্মযােগ দুইকে এক ৰূপে দেখে, তেওঁৱেই যথার্থ তত্ত্বদর্শী হে মহাবাহে ! কৰ্ম্ম গলৈ আওকাণ কৰি সন্ন্যাসব্রত ধৰিলে বৰ দুখ পাবগীয়া হয়। কিয়নাে, কর্মবােগ সাধন হলে চিৎশুদ্ধি নহয় ; চিহদ্ধ নইলে আত্মজ্ঞান লাভ হব নােৱাৰে । কিন্তু, কৰ্ম্মযােগৰ দ্বাৰাই fলগুদ্ধি লাভ কৰি যি সন্ন্যাসী হয়, তেওঁ সত্বৰে পৰমপদ বা মােক্ষলা ক’ৰ। যি কর্মযোগী, জিতেন্দিয়, বিজিতদেহ, যাৰ সৰ্বভূতাত্মত নিজাত্মভাব, তেওঁ কৰ্ম্ম কৰিও কৰ্ম্মত নিৰ্লিপ্ত”। (১) “যি নিৰুদ্ধচিত্ত কর্মযােগী, যি তত্ত্ববো, যি পৰমার্গদর্শী, যি নিস্কাম ফৰ্ম্মৰ ফলত শুদ্ধচিত, সেইসকলে দর্শন, শ্ৰৱন, স্পর্শ, ঘ্রাণ, ভােজন, গমন, শয়ন, নিঃশ্বাসগ্রহণ, কথনত্যাগ, গ্রহণ, উন্মেষ আৰু নিমেষ কৰিও কবে যে, সিবিলাকে একোকে কৰা নাই, সেই সমস্তই ইয়িষৰ্গৰ কাৰ্য্য, সিবিলাকে অত্মক অসঙ্গ নিক্ৰিয় বুলি জ্ঞান কৰে। আৰু, বি ঈশ্বৰত ফুল অৰ্পণ কৰি কৰ্মকৰ কামনাবর্জিত হৈ ফৰ্ম্মানুষ্ঠান করে, পানীয়ে পদ্মপত্রক ভেজিব নোৱাৰাৰ দৰে, পাপে সিবিলাকক ভেদিষ নােৱাৰে। অর্থাৎ, পানীয়ে সকলো ৰকাৰে কেজিব পাৰে, কিন্তু (১) পীত, অধ্যা, — গো।
