“হে ভাৰত (অৰ্জ্জুন)! ভূতসকল (জীৱগণ) আদিম (জন্মৰ পূৰ্ব্বে) আৰু অন্তিম (মৰণৰ পাচত) অৱস্থাত অব্যক্ত ভাবাপন্ন থাকে; মধ্যাৱস্থাত(জীৱদ্দশাত) ব্যক্ত থাকে । ভীষ্মাদি দেহী মাত্ৰৰে সেই দশা । এতেকে, মৰণ ভাবনাত শােক কৰাৰ প্ৰয়ােজন কি ? কোনােৱে আত্মাক আশ্চৰ্য্যৱত দেখে; কোনোৱে আত্মাক আশ্চর্য্যৰূপে বর্ণনা কৰে, কোনােৱে বা এই আত্মতত্ত্ব আশ্চর্য্যভাৱে শ্ৰৱন কৰে, আৰু কোনােৱে বা সেই তত্ত্ব শ্ৰৱন কৰিও আত্মাৰ স্বৰূপতাৰ বিষয় জ্ঞাত হবগৈ নােৱাৰে। এই অদ্ভুত পৰমাত্মা সকলো জীৱাত্মাত নিত্য আৰু অবধ্যভাৱে বিদ্যমান থাকে; এতেকে, হে ভাৰত! যেই-সেই প্রাণীৰে প্রাণনাশ হােৱা দেখি বা তাৰ আশঙ্কা মানি তুমি কাতৰ হোৱা কৰ্ত্তব্য নহয়।” (১)
তাৰ পাচত, সৃষ্টি-স্থিতি-প্রলয়ৰ তত্ত্বভেদী সৰ্ব্বশাস্তবিশাৰদ ভগৱান শ্রীকৃষ্ণই ধৰ্ম্মৰাজ্য স্থাপনৰ অৰ্থে পাণ্ডৱ পক্ষীয় একমাত্ৰ বীৰ, যি অজেয় ভীষ্ম আৰু কৰ্ণক জয় কৰিব পাৰে, সেই অর্জ্জুনক পুনৰপি এই বুলি কর্ত্তব্যজ্ঞানৰ উপদেশ দিবলৈ ধৰিলে, “হে অৰ্জ্জুন ! স্বধৰ্ম্মৰ ফালে চালেও তােমাৰ হৃৎকম্প হােৱাৰ কাৰণ নাই; কিয়নো ধৰ্ম্মযুদ্ধতকৈ শ্ৰেয়ঃ কৰ্ত্তব্য ক্ষত্রিয়ৰ পক্ষে আন একো হব নােবাৰে । এটা প্রাণী ৰক্ষা অৰ্থত আন এটা প্রাণী হত্যা কৰা বুজায়; সেইদৰেই ধর্ম্ম সাধনৰ অৰ্থে ধৰ্ম্ম যুদ্ধত প্রবৃত্ত হােৱাটো ক্ষত্রিয়ৰ পক্ষে অপৰিহাৰ্য্য কর্ত্তব্য । হে পার্থ ! এনে অযাচিতে লাভ হােৱা জপনাহীন স্বর্গদুৱাৰ হেন ধর্ম্মযুদ্ধ ভাগ্যৱান ক্ষত্রিয়সকলৰ পক্ষে যে সম্ভৱ । বিশেষতঃ, অৱশ্যম্ভাবী উপস্থিত যুদ্ধ তােমাৰ স্বকৃত নহয়, কৌৰৱগণৰ দুষ্টবুদ্ধি আৰু উদ্যমৰ ফলত হে ই সংঘটিত হৈছে। গতিকে, এই ৰণত বিমুখ
(১) গীতা, ২য় আধ্যা, ২৯-৩০ শ্লোক ৷
