অধৰ্ম্মত অভিভূত হয়। এতেকে, হে জনাৰ্দন! কুলক্ষয়জনিত পাপ দেখিও আমি তাৰপৰা নিলগ নহম কিয়? হে বৃষ্ণিকুলতিলক! শুনিছোঁ, কুলধৰ্ম্ম অধৰ্ম্মত পতিত হলে কুলনাৰীগণ ভ্ৰষ্টাচাৰিণী হয়; সেয়ে হলে, কুলত কলঙ্কস্বৰূপ বৰ্ণসঙ্কৰৰ উদ্ভৱ হয় (১)। তাৰ ফলত পিতৃ-পিতামহসকলৰ সদ্গতি নহৈ, সিবিলাকৰ স্বৰ্গীয় আত্মা ক্ৰমাৎ নৰকগামী হয় (২)। আৰু তাৰ ফলত কুলনাশকগণৰ জাতিধৰ্ম্ম সনাতন কুলধৰ্ম্ম আৰু আশ্ৰমধৰ্ম্ম একেবাৰে উচ্ছিন্ন হয় (৩)। তদুপৰি, হে জনাৰ্দ্দন! শুনিছোঁ, বোলে যাৰ কুলধৰ্ম্ম আৰু জাতিধৰ্ম্ম বিনষ্ট হয়, সেইবিলাক মানৱাত্মা সৰ্ব্বতিকাল নৰকত পৰি থাকে (৪)। হাঁয়, কি কষ্ট! আমি কি যে মহাপাপ আচৰিবলৈ উদ্যত হৈছোঁ। যিহেতু আমি ৰাজ্যমুখ-লোভত পৰি আত্মীয়বৰ্গক বধিবলৈ আগ বাঢ়িছোঁ (৫)। মোৰ মনেৰে, মোক যদি নিৰস্ত্ৰ অৱস্থাত সশস্ত্ৰ দুৰ্য্যোধনাদি ধৃতৰাষ্ট্ৰৰ পুত্ৰগণে বধ কৰে, তেন্তে সি মোৰ কল্যাণৰ অৰ্থে হে (৬)।” ইয়াকে কৈ অৰ্জ্জুনে ৰণক্ষেত্ৰত শৰধনু পৰিত্যাগ কৰি শোকাকুল চিতেৰে থৰ ওপৰত বহি পৰিলগৈ (৭)। দেখি-শুনি সকলো বিচুৰ্ত্তি হল। সকলোৱেই সেই বিষম সমস্যাৰ পাৰ ক’ত তাক সূক্ষ্ম দৃষ্টিৰে মনি চাবলৈ ধৰিলে। সকলোৱেই ভাবি পালে যে, সেই অপাৰ সমস্যাৰ পাৰ কেৱল
(১) শ্ৰীমদ্ভাগৱতগীতা, প্ৰথম আধ্যা, ৪০ শ্লোক।
(২) গীতা, প্ৰথম আধ্যা, ৪১ শ্লোক।
(৩) গীতা, প্ৰথম আধ্যা, ৪২ শ্লোক।
(৪) গীতা, প্ৰথম আধ্যা, ৪৩ শ্লোক।
(৫) পীতা, প্ৰথম আধ্যা, ৪৪ শ্লোক।
(৩) গীতা, প্ৰথম আধ্যা, ৪৫ শ্লোক।
(৭) গীতা, প্ৰথম আধ্যা, ৪৬ শ্লোক।
