পৃষ্ঠা:গীতাসাৰ.pdf/১২৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৮২
গীতাসাৰ
 
 

তাৰ ক্ৰমাৎ আধোগতি হে হয়। কাম, ক্ৰোধ আৰু লোভ এই তিনি ৰিপু তিনিখন নৰকৰ দুৱাৰ স্বৰূপ(১); এই তিনিৰ প্ৰভাব এৰাব নোৱাৰিলে জীৱৰ উদগতি নাই। কিন্তু যি এই তিনি ৰিপুক দমিৰ পাৰে, সি পৰমগতি লাভ কৰে। যি ৰাক্ষসী বাসনাৰে মানুহে শাস্ত্ৰবিধি অৱজ্ঞা কৰি স্বেচ্ছাচাৰ কৰে, তাৰ ইহলোকত সিদ্ধিলাভ (চিত্তশুদ্ধি) নোহোৱাৰ হেতুকে পৰলোকত পৰমগতি লাভ নহয়। হে অৰ্জ্জুন ! কাৰ্য্য আৰু অকাৰ্য্য নিৰূপণৰ অৰ্থে শাস্ত্ৰই বিশিষ্ট প্ৰমাণ দিছে; এতেকে তুমি কোনো অশুভ বাসনাক প্ৰশ্ৰয় নিদি শাস্ত্ৰমতে স্বধৰ্ম্ম (২) অনুযায়ী কৰ্ত্তব্যপৰায়ণ হোৱাঁ।(৩)




 (১) “ত্ৰিবিধং নৰকস্যেদং দ্বাৰং নাশনমাত্মনঃ ৷
  কামঃ ক্ৰোধস্তুধা লোভগুন্মাদেতবদং ত্যজেৎ ৷”
 —গীতা, ১৬শ আধ্যা, ২১ শ্লোক ৷

 (২) স্বধৰ্ম্মঃ স্বপ্ৰকৃতি পূৰ্ব্বজন্মৰ কৰ্ম্মফল অনুযায়ী যি মানুহে যি প্ৰকৃতি লাভ কৰে, সেই অনুযায়ী বৃত্তিত সেই মানুহ প্ৰবৃত্ত হয় ৷ অৰ্জ্জুনৰ পূৰ্ব্বজন্মৰ কৰ্ম্মফল অতি উত্তম; তাৰ ফলত তেওঁ ক্ষত্ৰিয়কুলৰ তিলক হৈ জয়লাভ কৰিছে ৷ তেওঁৰ স্বধৰ্ম্ম ক্ষত্ৰিয় ধৰ্ম্ম ৷ এতেকে, স্বধৰ্ম্ম পালনৰ অৰ্থে এতিয়া তেওঁ ৰণলৈ উলাহেৰে আগ বঢ়া যুগুত ৷
 (৩) গীতা, ১৬শ আধ্যা, ২০-২৫ শ্লোক ৷