তিনি গুণ এবাৰ পালে, তেওঁ জন্ম-মৃত্যুৰ বাজ হৈ উঠে। গতিকে তেওঁ পৰমানন্দ স্বৰূপ অমৃত লাভ কৰে।”(১)
অৰ্জ্জুনে ভক্তি আৰু আগ্রহেৰ সৈতে সুধিলে, “হে প্রভো! যি ভাগ্যৱন্তে এই গুণ তিনি অতিক্রম কৰে, তেওঁৰ কি চিন্? বা লক্ষণ কি? তেওঁৰ আচৰণ কেনে? আৰু, কি উপায়েৰে এই ত্ৰিগুণৰ ওপৰ উঠিব পাৰি?”(২)
ভগৱান শ্রীকৃষ্ণই হৰিষমনেৰে সমিচাৰ দিলে, “হে পাণ্ডৱ । সত্ত্বগুণৰ প্ৰকাশ ৰজোগুণৰ প্ৰবৃত্তি আৰু তমােগুণৰ মােহ উদয় হলেও যি বিচলিত নহয়, আৰু তাৰ নিৰাকৰণলৈ যি উদাসীন ভাৱে আওকণীয়া, তেৱেই গুণাতীত পুৰুষ। সুখ আৰু দুখ যাৰ মানত সমান, যাৰ সদায় স্বৰূপাৱস্থাত স্থিতি; মাটি শিল, সােণ যাৰ চকুত সমান মূল্যৰ ; প্রিয় আৰু অপ্রিয় দুইৰো প্রতি যাৰ একে আচৰণ; নিন্দা আৰু স্তুতি দুইৰো প্রতি যাৰ সমান ভাব, সেই ধীৰ পুৰুষেই গুণাতীত। যি সংসাৰৰ মায়া-মােহ-আসক্তিবিহীন, যি সর্ব্বপ্রকাৰ উদ্যমত্যাগী সেই সুধীৰ পুৰুষেই ত্রিগুণাতীত।(৩)
“হে পার্থ ! স্বৰূপতে যি অন্তর্য্যামী ভগৱানক সৰল ভক্তিৰে সৈতে ভঞ্জনা কৰে, তেৱেঁই ত্রিগুণা প্রকৃতি বা মায়া অতিক্ৰম কৰি ব্ৰহ্মপদ লাভ কৰে। কিয়নো, সেই মই (ভগৱান্ বা পৰব্ৰহ্ম বা পৰমাত্মা বা —————————————————————————————————————————————————————————————————————— (১) গীতা, ১৪শ আধ্যা, ১৪-২০ শ্লোক ।
(২) গীতা, ১৪শ আধ্যা, ২১ শ্লোক ।
(৩) গীতা, ১৪শ আধ্যা, ২২-২৫ শ্লোক ৷
