পৃষ্ঠা:গীতাসাৰ.pdf/১১২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৬৮
গীতাসাৰ
 
 

কৰে। হে অৰ্জ্জুন ! যি এইৰূপে ক্ষেত্ৰ আৰু ক্ষেতজ্ঞৰ ভেদাভেদ বা অভেদ ভাব (১) উপলব্ধি কৰিব পাৰে আৰু প্ৰকৃতিৰপৰা ভূতসমূহৰ মােক্ষৰ উপায় জ্ঞান-চকুৰে সৈতে দেখা পায়, তেওঁ পৰমপদ প্রাপ্ত হয়।”(২)









————————————————————————————————————————————————————————————————————— (১) ক্ষেত্ৰ আৰু ক্ষেতজ্ঞৰ কল্পিত ভেদ থাকিলেও, পৰমাৰ্থত ক্ষেত্ৰ ক্ষেত্ৰজ্ঞৰপৰা পৃথক নহয়; যেনেকৈ ক্ষেত্রজ্ঞ আত্মা পৰমাত্মাৰে সৈতে অভেদ, তেনেকৈ ক্ষেত্রৰো পৰব্ৰহ্মসত্তা বা পৰমাত্মাৰ লগত প্ৰভেদ নাই । মুঠৰ ওপৰত, জ্ঞান আৰু ভোগ, ক্ষেত্ৰ আৰু ক্ষেত্রজ্ঞ , প্রকৃতি আৰু পুৰুষ সকলোৱেই অভেদাত্মা৷—শ্ৰীধৰ স্বামীকৃত টীকা-ব্যাখ্যা ৷

(২) গীত,ত্ৰয়োদশ আধ্যা,৩২-৩৫ শ্লোক