এই বিশ্বাত্মক অনাদি অনন্ত তেজোময়ৰূপ দেখা পালাঁ, অন্যৰ ভাগত অদ্যাপি যি লাভ হোৱা নাই। গতিকে, বিশ্বৰূপ দেখি ভয় নাখাবাঁ। বাৰু, তোমাৰ বাঞ্ছা পূৰ্ণ হওক, তুমি চকু মেলি (১) আগৰ চকুৰে (২) মোৰ আগৰ ৰূপ দৰ্শন কৰাঁ।” সেই অনুযায়ী ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ পূৰ্বৰূপ দৰ্শন কৰি অৰ্জ্জুনে আশ্বস্ত হৈ নিবেদন কৰিলে, “হে জনাৰ্দন! তোমাৰ শান্তৰূপ দেখি এতিয়া মোৰ। প্ৰাণ শাঁত হৈছে।" (৩)
সদৌশেহত ভগৱান শ্ৰকৃষ্ণই এই বুলি উদগনি দি থলে, “হে অৰ্জ্জুন! তুমি যি উজু উপায়েৰে (৪) বিশ্বৰূপ দৰ্শন কৰিলাঁ, দেৱতাসকলে তপস্যা কৰি আৰু ঋষি-মুনিগণে বেদাধ্যায়ন কৰিও সেই দৰ্শন পাব পৰা নাই। হে পৰন্তপ অৰ্জ্জুন! হে পাণ্ডৱ! ধি একান্ত মনেৰে তোমাৰ দৰে মোক (পৰব্ৰহ্মক) ভজনা কৰিব, যে তোমাৰ দৰেই একাগ্ৰচিত্তেৰে মোৰ (পৰমাত্মাৰ) বিভূতি ধ্যান কৰিব পাৰিব, তেৱেঁই মোক (পৰমাত্মক) অভেদাত্মাৰূপে পাব পাৰিব। (৫)
(১) অৰ্থাৎ, ধ্যানভঙ্গ হৈ চকু মুদি বিভূতি ধ্যানত অৰ্জ্জুনে বিশ্বৰূপ, দেখি ছিল; ধ্যান ক্ষান্ত দি চকু মেলা মাত্ৰকে আগতে আকৌ কৃষ্ণৰূপ দেখা পাই তেওঁৰ চিত্ত প্ৰসন্ন হল।
(২) অৰ্থাৎ, আগৰ চৰ্ম্মচকুৰে। ধ্যানত জ্ঞানচকু আৰু বাহ্যদৰ্শনত চৰ্ম্মচকু ব্যৱহৃত হয়।
(৩) গীতা, একাদশ অধ্যা, ৪৭ শ্লোক।
(৪) ভগৱানৰ বিভূতি ধ্যান।
(৫) গীতা, একাদশ অধ্যা, ৫২-৫৫ শ্লোক।
