লুকী।- হাৱৈ, বৰডাঙ্গাৰ! হেনে মুনিহ ইবাগি দেখ্বা লাগি নাই!
বৰ চৰা, বৰ মোটা। তাই না হাত গিলা ভৰি গিলা বৰ
ডাঙ্গাৰ ডাঙ্গাৰ!
ফুকননী।-মানুহটো দেখিবলৈ কেনে?
লুকী।— অ, বৰ ৰূপাহ, দেখ্বা লাগি বৰ সুন্দাৰ। অ, গোটাই বেলি
হেন ৰাঙা। ৰাজাৰ কোঙাৰ হেন দেখি।
ফুকননী।—সি এতিয়া কি কৰে? কেনেকৈ থাকে?
লুকী।— ভাবি-ভাবিকিনে বহি থাকে। হৰাহ কথা নাকয়।
ফুকননী।-খায় কেনে?
লুকী।— উঃ! খাৱাত হলি কম্তি নাই। পাঁচটা মুনিহাক লাগি
ৰান্ধা ভাত আক্ লা খায়, বাপাঐ!
ফুকননী।— (মনে-মনে) বাকী নাই বুজিবৰ।
দুৰ্ভগীয়া ভ্ৰাতৃ মোৰ, বীৰ গদাপাণি
চাপিছেহি কায দেহি। গুপুত উদ্দেশ্যে
ছদ্মবেশ ধৰি, ভ্ৰমিছেহি বাছা মোৰ,
বিচাৰি উপায়!
লুকী।— অ, কিনো ভাবচ্ছুৱাঁ আইচু?
ফুকননী।—ভাবিছোঁ কি, কাইলৈ তাক মই লুকুৱাই অনাম। তহঁত
ঠিক হৈ থাকিবি। আৰু কাৰো আগত এইবোৰ কথা
নুলিয়াবি।
লুকী।— ওঃঁ, কিয়া ওলাম? তাৰ কথা নোলাবা লাগি হেঁই কৈ দিছি।
ফুকননী।—যা, মই তোক ভাল পাইছোঁ। মোৰ কথা মতে চলিলে
তোক আৰু ভাল পাম। জানিছ?
